ΤΑ ΠΙΑΤΑ (Σπύρος Παρασκευάκος)

Συζητάω

τόσο πολύ

με τον εαυτό μου

κάθε φορά

που πλένω

τα πιάτα

που συχνά

τη μοναξιά

τη μετράω

σε στοίβες.

Τσακισμένη Χαρά (ΤΡΥΠΕΣ)

Κατεβαίνω όλους τους πρόστυχους δρόμους
αγκαλιά μ’ ένα πτώμα πιο ζεστό απ’ τη μοναξιά
Κι όταν γεμίζω μ’ ενοχές και με φόβους
φιλάω τη σκιά σου, ρημαγμένη χαρά

Όλες οι πόλεις ρίχνονται μες στη φωτιά
καίγονται μες στα θυμωμένα δάκρυά σου
Κι οι κάτοικοι όλοι λυσσασμένα σκυλιά
που δε μ’ αφήνουνε να ’ρθώ απ’ τη μεριά σου

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα
κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Βουλιάζω στο φως σου (Είμαι δικός σου)
Τσακισμένη χαρά (Βουλιάζω στο φως σου)
Με τ’ άγρια φτερά σου (Ταξιδεύω)
Ταξιδεύω, ταξιδεύω μακριά

Υπομένω όλους τους κάλπικους πόνους
συντροφιά μ’ έναν εφιάλτη πιο γλυκό απ’ τη μοναξιά
Κι όταν γεμίζω μ’ ενοχές και με φόβους
φιλάω τη σκιά σου, ρημαγμένη χαρά

Όλες οι αλήθειες ρίχνονται μες στη φωτιά,
καίγονται μες στα θυμωμένα δάκρυά σου
Κι οι πόρτες όλες κλειδωμένες διπλά
και δε μ’ αφήνουνε να ’ρθώ απ’ τη μεριά σου

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα
κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Βουλιάζω στο φως σου (Είμαι δικός σου)
Τσακισμένη χαρά (Βουλιάζω στο φως σου)
Με τ’ άγρια φτερά σου (Ταξιδεύω)
Ταξιδεύω, ταξιδεύω μακριά

Όλες οι αλήθειες απρόσιτες

Χτισμένες όλες οι πόρτες

Κι οι πόλεις όλες εξόριστες

Κι οι κάτοικοι όλοι απόντες

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα

κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα

Τσακισμένη χαρά

στο βράχο (τα ξύλινα σπαθιά)

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα
θυμάμαι τ' άρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Άσε τη ζωή να λιώνει...

Τα Χαϊκού του Θερμαϊκού - σελ.13α (Γιώργος Τσούκης)

Χαμογέλασες.

Κι οι πολεμιστές της Γης,

γύρισαν να δούν.

ΙΟΥΛΙΟΣ (Βίκυ Φιλιππίδου)

Απ' το τηλέφωνο ακούγονταν

Οι μανταρινιές κι ο πόνος σου·

Η ζωή μου σκαρφάλωνε την ανεμόσκαλα·

Πάλευε να φτάσει στον ουρανό·

Να δει μια στιγμή

Τον εαυτό της από ψηλά

Και παρά την ταραχή

Να κρατηθεί

Μην πέσει.

Αργότερα, μέσα στη σκοτεινιά του δωματίου

Άναψα αυτό το ποίημα

Για παρηγοριά.

Planet Caravan (Black Sabbath)

We sailed through endless skies

Stars shine like eyes

The black night sighs

The Moon in silver trees

Falls down in tears

Light of the night

The Earth a purple blaze

Of safire haze

In orbital ways

While down below the trees

Bathed in cool breeze

Silver starlight breaks dawn from night

And so we pass on by 

The crimson eye of great god Mars

As we travel the Universe

Σ' ΕΚΑΝΑ ΚΥΚΛΟ (Σπύρος Παρασκευάκος)

Είχα δυο τσιγάρα

και ένα σπίρτο

-το τελευταίο μου

Πως θα μπορούσα να επιλέξω

Είχα δυο φορές

την πρώτη

την τελευταία μας

Είπα θα ζήσω για το εκεί

Είπα θα ζήσω για το ανάμεσα

Σε έκανα όριο

Σε έκανα κύκλο

Κι εγώ σημείο εντός του

Να μην πιστεύω πια τίποτα έξω από εσένα

Να αγαπάω με όση ακτίνα

μόνο εσύ μου ορίζεις

Να μην ξενοκοιτάω άλλες καμπύλες

Σε έκανα πέλαγο

κι εγώ στεριά στη μέση

Να μη μπορώ να ταξιδέψω, αν όχι μέσα σου

Να μη μπορέσει τίποτα άλλο να με πνίξει

Σε έκανα θάλασσα

και εγώ νησί στη μέση

Σε έκανα θάλασσα

και τα θαλάσσωσες.

ΤΡΥΦΕΡΟΥΛΗΣ ΝΕΚΡΟΤΟΜΟΣ - σελ. 31 (γιώργος δομιανός)

της είχε υποσχεθεί

πως θα την πήγαινε

να δούνε τα πρώτα λουλούδια

της άνοιξης

μα τον πήρε ο ύπνος

στον καναπέ

άδειασε το σταχτοδοχείο

και τον σκέπασε

με μία

λεπτή κουβερτούλα

Nutshell (Alice in Chains)

We chase misprinted lies

We face the path of time

And yet I fight

And yet I fight

This battle all alone

No one to cry to

No place to call home

Oooh...

My gift of self is raped

My privacy is raked

And yet I find

And yet I find

Repeating in my head

If I can't be my own

I'd feel better dead

Oooh...

Ημερολόγια μελισσιού - σελ. 57 (Δήμητρα Αγγέλου)

θυμάμαι μόνο εκείνη τη νύχτα

δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο

εμείς ξαπλωμένοι στο κρεβάτι

πιο αγαπημένοι θα πεθαίναμε

γι' αυτό και δεν έγινε

για να μην πεθάνουμε δεν έγινε

όχι ότι δεν ήθελα να σε αγαπήσω κι άλλο

αν υπήρχε κι άλλο

γιατί ίσως και να πεθάναμε

μα εγώ μόνο εκείνη τη νύχτα θυμάμαι

και κανέναν θάνατο

έμοιαζες τόσο με άγγελο

που ένα ολόλευκο σύννεφο

σε χώριζε από εμένα

σε ένωνε με εμένα

χάνονται οι λέξεις

κι εγώ

ένα χαμόγελο όλο καρφίτσες

να στάξουν επάνω μας

τα θεμέλια του χρόνου

Τα Χαϊκού του Θερμαϊκού - σελ.7 (Γιώργος Τσούκης)

Όπως αγγίζουν,
οι τροχιές των ανθρώπων
σπινθηροβολούν.

ΠΟΛΙΣ (Ελένη Ν. Γαλάνη)

Απόδημος στο δωμάτιο

Εγκαταλείπομαι στην κιρκαδική θλίψη των δρόμων

Άδειασαν, γέμισαν, τόσες φορές

Συνόδεψαν τα χρώματα

Τα παρέδωσαν στις σκιές

Στο φτηνό ξόδι και αυτής της ημέρας

Ώσπου η νύχτα εγκαταστάθηκε

Σκοτάδι οριστικά

Στις πόλεις των Υπερβόρειων

Στάσεις πεντάλεπτες με τη μηχανή

Σε άδεια καφέ της εθνικής

Τόποι στο κέντρο του τίποτα

Καταλύμματα τρίτης κατηγορίας

Και η θέα του κόσμου από το παράθυρο

Ίδια

Διαφορετική

Και ο ασύνορος δρόμος

Μακρύς

Αδιέξοδος

Κι εγώ που αγάπησα τις αμμόχωστες νύχτες των πόλων

Χώρεσα θάλασσες στα κάδρα των παραθύρων

Ζωγράφισα το σχήμα του κόσμου

Τετράγωνο

-όπως η θέα στον δρόμο από τα παράθυρα-

Τρίγωνο

-όπως οι τεμνόμενες ευθείες του ταξιδιού-

στον ορίζοντα

με το ακρόπρωρο σώμα σου στην ακμή της φυγής

Στο κέντρο των όλων

Το σώμα σου

Το σχήμα του κόσμου

Τραπέζιο

Το σχήμα του κόσμου

Ισοσκελές

Το σώμα σου

Στα άσπρα σεντόνια

Οι νύχτες του έρωτα όλες

Λευκές

Στα πόδια σου