Πώς άνθισαν απόψε τα φιλιά μου
κ' εγίναν τα ξερά μου χείλια κήποι
και στα νεκρά σκιρτήσαν σωθικά μου
παλιοί λησμονημένοι κάποιοι χτύποι;
Ανέστη, Θέ μου, ο πόθος του έρωτα μου,
που ο χωρισμός τον νέκρωσε κ' η λύπη.
απόψε μες στην άρρωστη καρδιά μου
που ο πόνος κι' ο καημός δεν απολείπει!
Λουλούδια ευωδιαστά γίναν οι πόνοι
και το σφιχτό μου στόμα αχνά γελάει
θαρρώντας πώς η αγάπη το σιμώνει...
Πιό γρήγορα το στήθος μου χτυπάει
από μια σκέψη που έκανα και μόνη,
που πέρασε σα σύννεφο και πάει...
