εσύ μόνο το ξέρεις... (Μανόλης Αναγνωστάκης)

εσύ μόνο το ξέρεις
πώς χάνεσαι τώρα πώς βουλιάζεις
μέσα στα ωραία χρόνια στ' άσπρα πουκάμισα
στ' άσπρα χαμόγελα στ' άσπρα καινούρια βιβλία

εσύ μόνο το ξέρεις πώς βουλιάζεις
μες στα καινούρια ρούχα στους φρέσκους δρόμους
στα χειροκροτήματα όταν περνάς
στους ευγενείς ψιθύρους που πληθαίνουν μπρός σου.

("πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύαν την πτώση σου")

ενέδρες από χειροκροτήματα σαν κούφιες ριπές.

κάτι πρέπει ν' αλλάζει (Όλγα Βότση)

κάτι  πρέπει πάντα ν' αλλάζει.
ας είναι από σεισμό μυστικό,
ας είναι απ' του φίλου ή του εχθρού σου το χέρι.

από κάπου πρέπει να εισχωρούν 
του αγνώστου οι πτυχές,
για να μεγαλώνουν τα σύνορα σου,
για να έχεις μάτια τη νύχτα να βλέπεις,
για να τολμάς
στης ψυχής σου τη δίνη τη σκοτεινή
βλέμμα σταθερό να καρφώνεις.

λικνίσου στο σάλεμα,
λικνίσου στην αλλαγή.
πίσω από τα σκοτάδια τα φοβερά
πολλές φορές θεοί κατοικούνε,
που περιμέναν να σε λυτρώσουν,
που περιμέναν 
πιό πάνω απ' του εαυτού σου το κατώφλι να σ' οδηγήσουν.

Ο ιππότης (Μίνως Ζώτος)

ήταν ιππότης. κάτι έπρεπε να 'ναι
κι ήταν ιππότης. ελαμποκοπούσε
χρυσό σπαθί στο πλάι του κι εφορούσε
λευκό στο καπελίνο του φτερό.

αμίλητος  καβάλα στ' άλογο του
χώρες περνούσε κι άφηνε ζητώντας
τον κίνδυνο, που αντίκριζε  γελώντας,
ο ιππότης μια φορά κι έναν  καιρό.

κάτι ζητούσε μέσα του η ψυχή του,
κι αν άσκοπα τον κόσμο ετριγυρνούσε,
ο πόθος του τον κόσμο ξεπερνούσε
πλατύτερος, να πάει, στον ουρανό...

ωστόσο ευγενικά κι αντρειωμένα
με το ληστή παλεύοντας, που εκράτει
στον πύργο την κυρία την ντελικάτη
ή την αρχοντοπούλα τη μικρή,

αυτός ανυστερόβουλα, με πίστη,
 την ένδοξη παράδοση ετιμούσε
κι εγύμνωνε το ξίφος κι εχτυπούσε
και λευτεριά τους χάριζε ιερή...

μα εκείνες που δεν ήξεραν του εκαίγαν
θυμίαμα θαυμασμού τον έρωτα τους
κι ετάζαν την αχρείαστη ομορφιά τους
στην τόλμη του για δώρο προσφερτή...

δεν το χωρούσε ο νους των, δεν μπορούσαν
να νοιώσουν μια θυσία τόσον ωραία
για της ευγένειας  μόνο την ιδέα
και για της ιπποσύνης την τιμή.

απέραντοι δρόμοι (Παύλος Παυλίδης)

Αφού δεν κάνει πια να σ' αγγίζω
Αφού δεν κάνει πια να λέω πως σ' αγαπώ
Καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω
Όπως βαδίζω έτσι τυχαία να σε δω

Στους δρόμους προχωράω και κοιτάζω
Τ' αμάξια που περνάν βιαστικά
Έτσι όπως στέκομαι μπορεί και να μοιάζω
με πινακίδα που δε δείχνει πουθενά

Αφού ό,τι αγγίζω το πληγώνω
Κι όταν πληγώνω εσένα κόβομαι βαθιά
Καλύτερα να αφήσουμε το χρόνο
Να ξεριζώνει κάθε μέρα φιλιά

Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι
Τα αστέρια ας φέγγουν πάλι ψηλά
Τα χέρια μου ας κρατάν το τιμόνι
Αφού δε σε κρατάνε πια

αφού υπάρχεις εσύ (Δημήτρης Δούκαρης)

αφού υπάρχεις εσύ,
με τα μαλλιά σου απλωμένα στη θάλασσα,
με τ' απέραντα κοκκινωπά μαλλιά σου
βυθισμένα στην απέραντη θάλασσα·
το πρόσωπο μου οπλισμένο στα μαλλιά σου,
τα δάχτυλα μου αναπτερωμένα στα μαλλιά σου-
αφού υπάρχεις εσύ,
σαν επιθυμία και υπόσχεση,
όχι μονάχα ωκεανός,
όχι μονάχα ορίζοντας·
με τα μαλλιά σου και με τα μάτια σου,
με τα σφιχτά κλουβιά, τα χείλια σου-
δε θα τη νοσταλγήσω πιά
εκείνη τη φυγή που γνώρισα,
πριν να γνωρίσω την υποταγή
μπροστά στα πόδια σου.

το χρώμα του ήλιου (Κ.Βήτα)

Από τότε που λείπεις
το χρώμα του ήλιου
έχει αφήσει στα άνθη
το χρόνο να σβήνει

Όλη η αγάπη που είχα
να δώσω σε σένα
σαν ψυχή αιωρείται
στο μαύρο κενό

Εσύ τα ήξερες όλα
για μένα
Κάθε μέρα και ώρα
μαθαίνω να ζω
Αν κερδίσω,αν χάσω
σ' αυτή την πορεία
θέλω μονάχα
μαζί σου να ζω

Όλα αυτά που είμαι τώρα
από εσένα έχουν έρθει
και χωρίς να μ' αγγίζεις
σε νοιώθω εδώ

Έχω γράψει στ' αστέρια
τι είσαι για μένα
Στην αιθρία που ανοίγει
εδώ περπατώ

Εσύ τα ήξερες όλα
για μένα
Κάθε μέρα και ώρα
μαθαίνω να ζω
Αν κερδίσω,αν χάσω
σ' αυτή την πορεία
θέλω μονάχα
μαζί σου να ζω