You Were Gold (Paul Matsumoto)

You were gold
I was silver

We drank moonlight
from rooftops
in drunken glee
and kissed with
the taste of promise

We were
light chasing light
over evening wave tips
I've inhaled your sky
and sand and water as

I walked into your ocean
and failed to walk out.

The Secret Language of Angels (Paul Matsumoto)

"Au milieu de l'hiver, j'ai découvert en moi un invincible été."

("In the depths of winter, I discovered there was in me an invincible summer")

-Albert Camus

You moved in me

at first as one cell in my heart that vibrated
to a distant tuning fork an infinity away
then as my heart whole gave way as a symphony
eternal,
as waves upon the waiting shore,
you sang within me

We inhaled the secret language of angels
and leapt from the edge of the world
into the spinning darkness
clutching tightly to each other
knowing we were the wings that
would never land 

We embraced with human arms made of light
and became the torch
that set fire to the stars
and gave greatness to the skies

Darlin',
you and I,
we always both knew
we were never a random
fate

δεν αρκεί (λόλεκ)

Δεν αρκεί να'σαι νέος και να παίζεις κιθάρα
Δεν αρκεί να'σαι γυναίκα για να γίνεις μάνα
Δεν αρκεί που σου είπαν πως έχεις ταλέντο
Δεν αρκεί τον εαυτό σου που θεωρείς καλλιτέχνη

Ποιος μπορεί να το βρει;
Μόνο αν ξεβολευτεί 

Δεν αρκεί που 'σαι ωραία για να σε γουστάρω
Δεν αρκεί η φωνή σου για να μου μιλήσει
Δεν αρκεί το φιλί σου για να με πείσει
Δεν αρκεί που κι εσύ έχεις πικρές εμπειρίες

Ποιος μπορεί να το βρει;
Μόνο αν ξεβολευτεί 

Δεν αρκούν βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία
Δεν αρκεί που η Ελλάδα κουβαλά ιστορία
Δεν αρκεί που το χώμα μυρίζει θυσία
Δεν αρκεί να 'χεις όπλα για να πολεμήσεις

Ποιος μπορεί να το βρει;
Μόνο αν ξεβολευτεί 

Δεν αρκεί να πονέσεις για μια αμαρτία
Δεν αρκεί σε κάθε δήμο και μια εκκλησία
Δεν αρκεί σαράντα μέρες που κάνεις νηστεία
Δεν αρκεί που μια στο τόσο θα πιεις θεία κοινωνία

Ποιος 
μπορεί 
να το βρει;
Μόνο αν...

Poppies in July (Sylvia Plath)

Little poppies, little hell flames,
Do you do no harm?

You flicker. I cannot touch you.
I put my hands among the flames. Nothing burns

And it exhausts me to watch you
Flickering like that, wrinkly and clear red, like the skin of a mouth.

A mouth just bloodied.
Little bloody skirts!

There are fumes that I cannot touch.
Where are your opiates, your nauseous capsules?

If I could bleed, or sleep!---
If my mouth could marry a hurt like that!

Or your liquors seep to me, in this glass capsule,
Dulling and stilling.

But colorless. Colorless.

20 July 1962

Day Is Done (Nick Drake)

When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done

When the day is done
Hope so much your race will be all run
Then you find you jumped the gun
Have to go back where you begun
When the day is done

When the night is cold
Some get by but some get old
Just to show life’s not made of gold
When the night is cold

When the bird has flown
Got no-one to call your own
Got no place to call your home
When the bird has flown

When the game’s been fought
Newspaper blown accross the court 
Lost much sooner than you would have thought
Now the game’s been fought

When the party’s through 
Seems so very sad for you
Didn’t do the things you meant to do
Now there’s no time to start anew
Now the party’s through

When the day is done
Down to earth then sinks the sun
Along with everything that was lost and won
When the day is done

Άγνωστη Χ (Γιάννης Αγγελάκας)

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ'το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

Η Απόφαση (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Είστε υπέρ ή κατά;
Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.
Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή
Παιδιά γυναίκες έντομα
Βλαβερά φυτά χαμένες ώρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φιλμ. Κι αυτό θα σας βασάνισε ασφαλώς.
Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ναι ή όχι.
Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.
Δε σας ζητούμε φυσικά να πάψετε
Τις ασχολίες σας να διακόψτε τη ζωή σας
Τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις
Στο κουρείο τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;
Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω.

years of grace (Billy Corgan)

little survives what time has passed by
my years of grace mistaken for lost wanderings
no more alive than a remembrance stained in your sufferings
my years of grace deliver proud

at last rest stumbles, so pull your covers tight
to whom do I speak thru echoes threadbare
what survives the rush of the profane
and their words mere dust one swallows to believe

true poets dare listen to the stars dead and cold
I sold you out for moonbeams dying to shine
illuminated by what has survived
and years of grace to come

Northern Sky (Nick Drake)

I never felt magic crazy as this
I never saw moons knew the meaning of the sea
I never held emotion in the palm of my hand
Or felt sweet breezes in the top of a tree
But now you're here
Bright in my northern sky.

It's been a long time that I'm waiting
Been a long time that I'm blown
been a long time that I've wandered
Through the people I have known
Oh, if you would and you could
Straighten my new mind's eye.

Would you love me for my money
Would you love me for my head
Would you love me through the winter
Would you love me 'til I'm dead
Oh, if you would and you could
Come blow your horn on high.

I never felt magic crazy as this
I never saw moons knew the meaning of the sea
I never held emotion in the palm of my hand
Or felt sweet breezes in the top of a tree
But now you're here
Bright in my northern sky.

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας (Διάφανα Κρίνα)

Γλείφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη απ' τα ψέμματά μας
παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

The Times Are Tidy (Sylvia Plath)

Unlucky the hero born
In this province of the stuck record
Where the most watchful cooks go jobless
And the mayor's rôtisserie turns
Round of its own accord.

There's no career in the venture
Of riding against the lizard,
Himself withered these latter-days
To leaf-size from lack of action:
History's beaten the hazard.

The last crone got burnt up
More than eight decades back
With the love-hot herb, the talking cat,
But the children are better for it,
The cow milks cream an inch thick.

Place To Be (Nick Drake)

When I was young, younger than before
I never saw the truth hanging from the door
And now I’m older see it face to face
And now I’m older gotta get up, clean the place

And I was green, greener than the hill
Where flowers grew and sun shone still
Now I’m darker than the deepest sea
Just hand me down, give me a place to be

And I was strong, strong in the sun
I thought I’d see when day was done
Now I’m weaker than the palest blue
Oh, so weak in this need for you

Monologue at 3 a.m. (Sylvia Plath)

Better that every fiber crack 
and fury make head, 
blood drenching vivid 
couch, carpet, floor 
and the snake-figured almanac 
vouching you are 
a million green counties from here, 

than to sit mute, twitching so 
under prickling stars, 
with stare, with curse 
blackening the time 
goodbyes were said, trains let go, 
and I, great magnanimous fool, thus wrenched from 
my one kingdom.

Οι Καλύτεροι Της Ράτσας Μας (Γιάννης Αγγελάκας)

Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες
Ακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας
                                                       οι ποιητές
                                                       οι παραμυθάδες
                                                       οι τερατολόγοι γενικώς
Μερικές χιλιάδες έτη φωτός πιο πέρα
Πλατσουρίζουν αγέλαστοι κι ανόρεχτοι
Στα στάσιμα νερά της μετριότητας
Οι όμηροι του φόβου

Περί Βροχής - σελ. 41 (Martin Page)

  Όταν βρέχει, οι άνθρωποι διαβάζουν, πηγαίνουν στον κινηματογράφο και ερωτεύονται, οι καλλιτέχνες δουλεύουν, οι στρατιώτες παραμένουν στα αντίσκηνα τους. Τι κάνουν οι άντρες και οι γυναίκες όταν δεν βρέχει; Μαυρίζουν στις παραλίες, χαζεύουν τις βιτρίνες με τα ρούχα, διοργανώνουν garden parties και σφαγές.
  Υπάρχουν περισσότεροι πόλεμοι στις χώρες με λίγες βροχοπτώσεις. Οι στρατιώτες και οι παραθεριστές συμμερίζονται την ίδια προτίμηση για τον ήλιο. Τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο με αμερικάνικο στρατόπεδο σε κατεχόμενη χώρα όσο μια κατασκήνωση παραθεριστών σε μια φτωχή χώρα. Άλλωστε, ο στρατιωτικός και ο τουρίστας, φέρνουν ο καθένας τη στολή και το όπλο του: στολή εκστρατείας και σορτς, ντουφέκι και φωτογραφική μηχανή.

μετάφραση-Λόισκα Αβαγιανού

6.00 π.μ. (Στέρεο Νόβα)

Εδώ στέκομαι
σ’ αυτή τη σιωπή με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει
όταν ένας άντρας
ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη 
από το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας 
απ’ τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα
γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο
κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν
που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινά από τα όνειρα του λόττο
ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του
πως να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ’ τις ανθρώπινες μάζες
η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε
απ’ τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα `θελα να του μιλήσω
μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα ήμουν έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα
για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
και ένας ακόμη
φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά
πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ’ εκείνο το πλάτος
που αγκαλιάζει τις ακρότητες
να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια
κάτω από αυτόν τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και δέκα λεπτά
αυτό που με συνδέει μ’ αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τα ασημένια αεροπλάνα 
στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τραίνο 
να ξεκινήσει απ’ την αφετηρία

Περί Βροχής - σελ. 87 (Martin Page)

  Το να παρομοιάζουμε τα δάκρυα με τη βροχή είναι μια ευκολία. Τα δάκρυα έχουν υποστεί μια διαδικασία ζύμωσης, όχι απόσταξης. Η βροχή μοιάζει με το αλκοόλ και το άρωμα· τα δάκρυα είναι αδέλφια του κρασιού.
  Τα δάκρυα κυλούν, δεν πέφτουν. Το βλέμμα μας θολώνει, ένα απλό μαντίλι εξαφανίζει αυτή τη στιγμιαία μυωπία. Όμως όσο και να ανοιγοκλείνουμε ή να τρίβουμε τα μάτια μας, τίποτα δεν σταματά τη βροχή. Η γήινη έλξη είναι το μόνο κοινό σημείο ανάμεσα στα δύο φαινόμενα. Το δάκρυ είναι επίμηκες. Η σταγόνα έχει ένα γεροδεμένο κορμό που το επάνω άκρο του τελειώνει σε μια κλωστή σαν ουρά γυρίνου (η σύγχυση ανάμεσα στα δύο σχήματα οφείλεται σε έναν ελάσσονα ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Σιμόνε Πετερζάνο που, λόγω έλλειψης ταλέντου, τα ζωγράφιζε πανομοιότυπα).
  Τα δάκρυα κοσμούν τη θλίψη και τα πένθη· η βροχή συνοδεύει τη ζωή και τον έρωτα.

μετάφραση-Λόισκα Αβαγιανού

Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι - σελ. 9 (Γιάννης Αγγελάκας)

Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες
Οι πόρτες δεν τρίζουν κι αδίκως οι λεπίδες προσμένουν
          ακόνισμα
Το μαύρο πλάι στο κόκκινο δίχως δεύτερες σκέψεις
       αρμονία μοναχά τίποτ’ άλλο
Οι φλόγες το κακό σπέρμα κι η οδύνη εγκλείστηκαν διά
          παντός
       σε στοιχειωμένους καταψύκτες
Η μέρα ευλογεί τη νύχτα και κείνη μπρος της υποκλίνεται
        εξαγνισμένη
Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες
Ηδονικά οι λεπτοδείκτες ολιγωρούν εντός μας
Μονάχα οι άγιοι φτιάχνουν ουρές έξω απ’ τα φαρμακεία
Υπνοστεντόν-Ταβόρ-Υπνοστεντόν
Τώρα φλυαρούν για το δικαίωμα στον ύπνο

Joining You (Alanis Morissette)

dear dar(lin') 
your mom (my friend)
left a message on my machine
she was frantic saying you were talking crazy
that you wanted to do away with yourself
I guess she thought i'd be a perfect resort
because we've had this inexplicable connection since our youth
and yes they're in shock
they are panicked
you and your chronic
them and their drama
you this embarrassment
us in the middle of this delusion

if we were our bodies
if we were our futures
if we were our defenses i'd be joining you
if we were our culture
if we were our leaders
if we were our denials i'd be joining you

I remember vividly a day years ago we were camping
you knew more than you thought you should know
you said "I don't want ever to be brainwashed"
and you were mindboggling
you were intense
you were uncomfortable in your own skin
you were thirsty but mostly you were beautiful

if we were our nametags
if we were our rejections
if we were our outcomes i'd be joining you
if we were our indignities
if we were our successes
if we were our emotions i'd be joining you

you and I we're like 4 year olds 
we want to know why and how come about everything
we want to reveal ourselves at will and speak our minds
and never talk small and be intuitive
and question mightily and find god 
my tortured beacon
we need to find like-minded companions

if we were their condemnations
if we were their projections
if we were our paranoias i'd be joining you
if we were our incomes
if we were our obsessions
if we were our afflictions i'd be joining you

we need reflection
we need a really good memory
feel free to call me a little more often

Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι - σελ. 13 (Γιάννης Αγγελάκας)

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
         δίχως εμφανείς λόγους
Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν
         δίχως ουρές και ίχνη
Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση
         δίχως να καυχιέται γι’αυτό
         δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
         για πάντα να μη καυχιέται γι’αυτό

Ένας Γέροντας Στην Ακροποταμιά (Γιώργος Σεφέρης)

Στoν Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.
Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να
   κινείσαι
μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην  παλιά πολεμίστρα,
όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώ-
    νουνε τα τειχιά.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,
όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παι-
   διά μας
και το χάσμα της  πρόσκλησης των συντρόφων από τον
   αντίπερα γιαλό·
μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρό-
    χειρο νοσοκομείο,
το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλι-
    καριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι·
αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί  να θέλω να πω
    καθώς
το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις
    κλειστές βαθιά στην  Αφρική
και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δω-
    ρητής και δικαστής και δέλτα·
που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι πα-
    λαιοί γραμματισμένοι,
κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και
   το ίδιο Σημείο,
ο ίδιος προσανατολισμός.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί
   ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
   που σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε
   από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η
   ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο
   για να πονούμε
γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το με-
   γάλο ποτάμι
αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε
   χόρτα
και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που
   σπέρνουν και που θερίζουν
και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των
   νεκρών.
Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι
   τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων
κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα
   χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,
χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή
   έστω και για τα μεγάλα·
όταν κοιτάζουν ίσια- πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συν-
    ήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,
oχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό
    περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,
πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλά-
   ζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει·
αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πό-
   θου μας και της  καρδιάς μας,
στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι
   ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,
πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε
    σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην  άμμο
αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο
    λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

  Κάιρο, 20 lουνίου '42

Το Βάρος Των Πραγμάτων (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Όταν εσύ δεν θάσουν μαζύ μου
κάθε στέγη θα μούπεφτε τότε μεγάλη.
Μια σταγόνα νερού, ένα φύλλο, μι’ αχτίδα
που κρέμασε ο ήλιος στο ένα μου δάχτυλο,
τί να τα κάμω; Για τόσο μεγάλα
πράγματα μόνος μου δεν είμαι άξιος.

Είναι οι δρόμοι στενοί, δεν χωρώ να περάσω,
τρικλίζω απ’ το βάρος. Έχω ρίξει στον ώμο μου
-αυτό μονάχα- μεταφέρω ένα άσπρο

άνθος στον άνθρωπο.

siam mais (Billy Corgan)

I am free
To give my heart freely
With no string attached
To roam, to hurt
To be devastated as I so wish
To be ravished by freedom
My youth
So bound do I knock against her cages
If she holds lock and key

I am free
To give you my heart
This notion suits me, bears weight
What is false and old is not ours to hold
We have never owned or possessed anything true in our 

whole lives, except maybe each other

I see myself in you and that is a dangerous thing
But is this friendship alive?
Does it breathe when no one is listening?
Does it know when I am sleeping?

Stories can be retold
Until they are polished smooth
I give my heart to you in this story
Because my heart has no end