Το σώμα μου (Ζωή Καρέλλη)

Το σώμα μου είναι μια λύπη 
γύρω απ’ την ψυχή μου. 
Γύρω απ’ την ψυχή μου την εμποδίζει. 
Είναι μια σφιχτή αγκαλιά το σώμα 
κι' είναι το αίμα 
που ξύπνησε και περπατάει 
απάνω στην ψυχή μου, 
με βήματα βαρειά που όλο ξανάρχονται.
Γίνεται πικρό το αίμα μου 
και μ’ αρρωσταίνει, είν’ ένας καϋμός 
που περιμένει βοήθεια. 
Σηκώθηκα, καθώς στον ύπνο μου 
ωνειρευόμουν, κύτταξα γύρω μου 
και τίποτα δεν είδα. 
Το αίμα μου μ’ εμπόδιζε,
το σώμα μου μ’ εμποδίζει, 
δεν κοιμούμαι πια να ονειρευτώ, 
γιατί μ’ εμποδίζει το σώμα μου.

η έκπτωση (Κ.Βήτα)

με κοιτάς

το μέρος μου είναι εδώ

είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό

και νοιώθω τόσο απέραντα φτωχός

στη πιο ωραία αχτίδα του φωτός

όπως η χλόη

βίαια θα κοπεί

έτσι κι εσύ

μια μέρα θ' αρνηθείς

θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή

κι αυτό το λάθος 

μία μέρα θα σε βρει

όλη η ζωή

οι μέρες που περνάς

τα σύννεφα κοιτάς

κι ο χρόνος φεύγει

όπως κι αυτός

που έπεσε στη γη

ήρθε ένα πρωί

και έγινε σκόνη

σ' αγαπώ

το μέρος μου είναι 'δώ

με πήρες απ' το χέρι

και σ' ευχαριστώ

ήμουν σ' ένα δρόμο σκοτεινό

πίστευα πως κανείς

δεν πέρναγε από δω

Κολωνία 1987

Σονέτο 17ο (Pablo Neruda)

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντάς πώς από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νοιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

Μυστικοί Κήποι (Λευκή Συμφωνία)

Αιώνες αναμονής μες σε σκοτεινά δωμάτια
Αιώνες αναμονής μες στους μυστικούς κήπους
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Ο αέρας ήταν κρύος σήκωνε τις στάχτες
Ώρες ατέλειωτες μες στους μυστικούς κήπους
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς σημασία
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Έριξε το πέπλο μπροστά
Κάλυψε το νεκρό της πρόσωπο
Δεν πρόκειται να κλάψει ποτέ πια
Δεν περιμένει κανέναν ποτέ πια

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Φυγή (Γιώργος Σεφέρης)

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Η Γυναίκα Που Διάβαζε Ποιήματα (Διάφανα Κρίνα)

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: "ποτέ πια" !

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

memory (Charles Bukowski)

I’ve memorized all the fish in the sea
I’ve memorized each opportunity strangled
and
I remember awakening one morning
and finding everything smeared with the color of
forgotten love
and I’ve memorized
that too.

I’ve memorized green rooms in
St. Louis and New Orleans
where I wept because I knew that by myself I
could not overcome
the terror of them and it.

I’ve memorized all the unfaithful years
(and the faithful ones too)
I’ve memorized each cigarette that I’ve rolled.
I’ve memorized Beethoven and New York City
I’ve memorized
riding up escalators, I’ve memorized
Chicago and cottage cheese, and the mouths of
some of the ladies and the legs of
some of the ladies
I’ve known
and the way the rain came down hard.
I’ve memorized the face of my father in his coffin,
I’ve memorized all the cars I have driven
and each of their sad deaths,
I’ve memorized each jail cell,
the face of each new president
and the faces of some of the assassins;
I’ve even memorized the arguments I’ve had with
some of the women
I’ve loved.

best of all
I’ve memorized tonight and now and the way the
light falls across my fingers,
specks and smears on the wall,
shades down behind orange curtains;
I light a rolled cigarette and then laugh a little,
yes, I’ve memorized it all.

the courage of my memory.

the bluebird (Charles Bukowski)

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pour whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up? 
you want to screw up the
works? 
you want to blow my book sales in
Europe? 

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you? 

Ωραία Σαν Λύπη (Γιώργος Γεραλής)

Δε θα την πω ρόδο ή αυγή,  κρίνο ή χαλάζι.
Ήταν ωραία σαν λύπη σε αλλαξοκαιριά,
σα βλέμμα ενός πουλιού που αφέθηκε στο χέρι σου.

Πάντα κοιμότανε όταν την αγκάλιαζα.
Μια φορά μόνο, που έπαιξε τα μάτια της,
ήταν να μου πεί πως ταξιδεύει.

Όταν γελούσε, στο βαρύ καλοκαίρι,
πάντα κοίταζε αλλού. Κάποτε μούφερε
ένα πρόσωπο αλλιώτικο, απ΄την πρώτη ζωή μου.

Θα τη θυμούμαι ως το στερνό βασίλεμα.
Έπειτα, όπως βαθιά θα με κοιτάζει,
θα την ξεχάσω.