ΤΑ ΠΙΑΤΑ (Σπύρος Παρασκευάκος)

Συζητάω

τόσο πολύ

με τον εαυτό μου

κάθε φορά

που πλένω

τα πιάτα

που συχνά

τη μοναξιά

τη μετράω

σε στοίβες.

Τσακισμένη Χαρά (ΤΡΥΠΕΣ)

Κατεβαίνω όλους τους πρόστυχους δρόμους
αγκαλιά μ’ ένα πτώμα πιο ζεστό απ’ τη μοναξιά
Κι όταν γεμίζω μ’ ενοχές και με φόβους
φιλάω τη σκιά σου, ρημαγμένη χαρά

Όλες οι πόλεις ρίχνονται μες στη φωτιά
καίγονται μες στα θυμωμένα δάκρυά σου
Κι οι κάτοικοι όλοι λυσσασμένα σκυλιά
που δε μ’ αφήνουνε να ’ρθώ απ’ τη μεριά σου

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα
κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Βουλιάζω στο φως σου (Είμαι δικός σου)
Τσακισμένη χαρά (Βουλιάζω στο φως σου)
Με τ’ άγρια φτερά σου (Ταξιδεύω)
Ταξιδεύω, ταξιδεύω μακριά

Υπομένω όλους τους κάλπικους πόνους
συντροφιά μ’ έναν εφιάλτη πιο γλυκό απ’ τη μοναξιά
Κι όταν γεμίζω μ’ ενοχές και με φόβους
φιλάω τη σκιά σου, ρημαγμένη χαρά

Όλες οι αλήθειες ρίχνονται μες στη φωτιά,
καίγονται μες στα θυμωμένα δάκρυά σου
Κι οι πόρτες όλες κλειδωμένες διπλά
και δε μ’ αφήνουνε να ’ρθώ απ’ τη μεριά σου

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα
κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Βουλιάζω στο φως σου (Είμαι δικός σου)
Τσακισμένη χαρά (Βουλιάζω στο φως σου)
Με τ’ άγρια φτερά σου (Ταξιδεύω)
Ταξιδεύω, ταξιδεύω μακριά

Όλες οι αλήθειες απρόσιτες

Χτισμένες όλες οι πόρτες

Κι οι πόλεις όλες εξόριστες

Κι οι κάτοικοι όλοι απόντες

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα

κι ακολουθώ τη κάθε σου πατημασιά

Μα εγώ δεν έχω άλλη ελπίδα έξω από σένα

Τσακισμένη χαρά

στο βράχο (τα ξύλινα σπαθιά)

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα
θυμάμαι τ' άρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Άσε τη ζωή να λιώνει...

Τα Χαϊκού του Θερμαϊκού - σελ.13α (Γιώργος Τσούκης)

Χαμογέλασες.

Κι οι πολεμιστές της Γης,

γύρισαν να δούν.

ΙΟΥΛΙΟΣ (Βίκυ Φιλιππίδου)

Απ' το τηλέφωνο ακούγονταν

Οι μανταρινιές κι ο πόνος σου·

Η ζωή μου σκαρφάλωνε την ανεμόσκαλα·

Πάλευε να φτάσει στον ουρανό·

Να δει μια στιγμή

Τον εαυτό της από ψηλά

Και παρά την ταραχή

Να κρατηθεί

Μην πέσει.

Αργότερα, μέσα στη σκοτεινιά του δωματίου

Άναψα αυτό το ποίημα

Για παρηγοριά.

Planet Caravan (Black Sabbath)

We sailed through endless skies

Stars shine like eyes

The black night sighs

The Moon in silver trees

Falls down in tears

Light of the night

The Earth a purple blaze

Of safire haze

In orbital ways

While down below the trees

Bathed in cool breeze

Silver starlight breaks dawn from night

And so we pass on by 

The crimson eye of great god Mars

As we travel the Universe

Σ' ΕΚΑΝΑ ΚΥΚΛΟ (Σπύρος Παρασκευάκος)

Είχα δυο τσιγάρα

και ένα σπίρτο

-το τελευταίο μου

Πως θα μπορούσα να επιλέξω

Είχα δυο φορές

την πρώτη

την τελευταία μας

Είπα θα ζήσω για το εκεί

Είπα θα ζήσω για το ανάμεσα

Σε έκανα όριο

Σε έκανα κύκλο

Κι εγώ σημείο εντός του

Να μην πιστεύω πια τίποτα έξω από εσένα

Να αγαπάω με όση ακτίνα

μόνο εσύ μου ορίζεις

Να μην ξενοκοιτάω άλλες καμπύλες

Σε έκανα πέλαγο

κι εγώ στεριά στη μέση

Να μη μπορώ να ταξιδέψω, αν όχι μέσα σου

Να μη μπορέσει τίποτα άλλο να με πνίξει

Σε έκανα θάλασσα

και εγώ νησί στη μέση

Σε έκανα θάλασσα

και τα θαλάσσωσες.

ΤΡΥΦΕΡΟΥΛΗΣ ΝΕΚΡΟΤΟΜΟΣ - σελ. 31 (γιώργος δομιανός)

της είχε υποσχεθεί

πως θα την πήγαινε

να δούνε τα πρώτα λουλούδια

της άνοιξης

μα τον πήρε ο ύπνος

στον καναπέ

άδειασε το σταχτοδοχείο

και τον σκέπασε

με μία

λεπτή κουβερτούλα

Nutshell (Alice in Chains)

We chase misprinted lies

We face the path of time

And yet I fight

And yet I fight

This battle all alone

No one to cry to

No place to call home

Oooh...

My gift of self is raped

My privacy is raked

And yet I find

And yet I find

Repeating in my head

If I can't be my own

I'd feel better dead

Oooh...

Ημερολόγια μελισσιού - σελ. 57 (Δήμητρα Αγγέλου)

θυμάμαι μόνο εκείνη τη νύχτα

δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο

εμείς ξαπλωμένοι στο κρεβάτι

πιο αγαπημένοι θα πεθαίναμε

γι' αυτό και δεν έγινε

για να μην πεθάνουμε δεν έγινε

όχι ότι δεν ήθελα να σε αγαπήσω κι άλλο

αν υπήρχε κι άλλο

γιατί ίσως και να πεθάναμε

μα εγώ μόνο εκείνη τη νύχτα θυμάμαι

και κανέναν θάνατο

έμοιαζες τόσο με άγγελο

που ένα ολόλευκο σύννεφο

σε χώριζε από εμένα

σε ένωνε με εμένα

χάνονται οι λέξεις

κι εγώ

ένα χαμόγελο όλο καρφίτσες

να στάξουν επάνω μας

τα θεμέλια του χρόνου

Τα Χαϊκού του Θερμαϊκού - σελ.7 (Γιώργος Τσούκης)

Όπως αγγίζουν,
οι τροχιές των ανθρώπων
σπινθηροβολούν.

ΠΟΛΙΣ (Ελένη Ν. Γαλάνη)

Απόδημος στο δωμάτιο

Εγκαταλείπομαι στην κιρκαδική θλίψη των δρόμων

Άδειασαν, γέμισαν, τόσες φορές

Συνόδεψαν τα χρώματα

Τα παρέδωσαν στις σκιές

Στο φτηνό ξόδι και αυτής της ημέρας

Ώσπου η νύχτα εγκαταστάθηκε

Σκοτάδι οριστικά

Στις πόλεις των Υπερβόρειων

Στάσεις πεντάλεπτες με τη μηχανή

Σε άδεια καφέ της εθνικής

Τόποι στο κέντρο του τίποτα

Καταλύμματα τρίτης κατηγορίας

Και η θέα του κόσμου από το παράθυρο

Ίδια

Διαφορετική

Και ο ασύνορος δρόμος

Μακρύς

Αδιέξοδος

Κι εγώ που αγάπησα τις αμμόχωστες νύχτες των πόλων

Χώρεσα θάλασσες στα κάδρα των παραθύρων

Ζωγράφισα το σχήμα του κόσμου

Τετράγωνο

-όπως η θέα στον δρόμο από τα παράθυρα-

Τρίγωνο

-όπως οι τεμνόμενες ευθείες του ταξιδιού-

στον ορίζοντα

με το ακρόπρωρο σώμα σου στην ακμή της φυγής

Στο κέντρο των όλων

Το σώμα σου

Το σχήμα του κόσμου

Τραπέζιο

Το σχήμα του κόσμου

Ισοσκελές

Το σώμα σου

Στα άσπρα σεντόνια

Οι νύχτες του έρωτα όλες

Λευκές

Στα πόδια σου

Suzanne (Leonard Cohen)

Suzanne takes you down to her place near the river
You can hear the boats go by
You can spend the night beside her
And you know that she's half crazy
But that's why you want to be there
And she feeds you tea and oranges
That come all the way from China
And just when you mean to tell her
That you have no love to give her
Then she gets you on her wavelength
And she lets the river answer
That you've always been her lover
And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know that she will trust you
For you've touched her perfect body with your mind

And Jesus was a sailor
When he walked upon the water
And he spent a long time watching
From his lonely wooden tower
And when he knew for certain
Only drowning men could see him
He said "All men will be sailors then
Until the sea shall free them"
But he himself was broken
Long before the sky would open
Forsaken, almost human
He sank beneath your wisdom like a stone
And you want to travel with him
And you want to travel blind
And you think maybe you'll trust him
For he's touched your perfect body with his mind

Now Suzanne takes your hand
And she leads you to the river
She is wearing rags and feathers
From Salvation Army counters
And the sun pours down like honey
On Our Lady of the Harbour
And she shows you where to look
Among the garbage and the flowers
There are heroes in the seaweed
There are children in the morning
They are leaning out for love
And they will lean that way forever
While Suzanne holds the mirror
And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know you can trust her
For she's touched your perfect body with her mind

ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΜΑΘΩ... - σελ. 18 (γιώργος δομιανός)

δεν θέλησα

πολλά πολλά

να υπάρχει

πάντοτε

μια θάλασσα

για ξεκίνημα

να γεωγραφώ

το σώμα σου

και να 'ρχεται η άνοιξη

στην ώρα της

πλήρης θα 'μουν

Ποσά αντιστρόφως... - 7 (Μαρία Φουτζιτζή)

Έβαλα μάρτη κάπου στα μέσα του μήνα.
Μην με κάψει ο ήλιος.
Βρέχει συνέχεια.

Ερωτεύθηκα ανθρώπους μη διαθέσιμους
είδα ταινίες και διάβασα βιβλία για πράγματα αδιάφορα
ήπια άπειρους μονούς καφέδες το πρωί
και κοιμήθηκα χωρίς καθόλου μαξιλάρι.

Σχεδόν έκανα μια πραγματικότητα
σχεδόν
κράτησα μια πραγματικότητα σα μωρό μέχρι που έκλαψε
σχεδόν
ήταν τόσο ελαστική που το επόμενο πρωί είχε τεντωθεί μέχρι το παράθυρο
το είχε ανοίξει
κι είχε πηδήξει στον ακάλυπτο.

Ίσως θα πρεπε να χα βάλει απ΄την αρχή.

"Ζήσαμε με τόση ένταση..." (Παύλος Σιδηρόπουλος)

Ζήσαμε με τόση ένταση
την ώρα που αλλάζανε μορφές τα αγάλματα

και μείναμε σ' ένα άδειο μουσείο

τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Προσπαθώντας να ζεστάνουμε την ατμόσφαιρα

προσποιηθήκαμε για λίγο τους θεούς

τον έρωτα μας βορά στις φαντασιώσεις μας πετάξαμε

και καταλήξαμε στο θάλαμο αναμονής

να σκαλίζουμε την υπογραφή μας

πάνω στους ξύλινους πάγκους.

χαρτάκια - σελ. 24 (Γιώργος Πρεβεδουράκης)

για ό,τι έγινα ευθύνομαι εγώ

για ό,τι απέγινα
θα πρέπει να ευθύνονται
και κάποιοι άλλοι

Ημερολόγια μελισσιού - σελ. 21 (Δήμητρα Αγγέλου)

 

κοιμόμουν μες στην ταχύτητα των μαλλιών του

καθώς αυτά μάκραιναν

ένιωθα ζεστά μες στη βιασύνη τους

όταν άνοιξε τα μάτια

γύρισαν στο μηδέν οι διακόπτες της ηλικίας μας

δεν μας βρίσκαμε πουθενά

είχαμε ένα κουρασμένο, νεογέννητο βλέμμα

που αντικρίζεις συνήθως σε πράγματα

ΤΡΥΦΕΡΟΥΛΗΣ ΝΕΚΡΟΤΟΜΟΣ - σελ. 51 (γιώργος δομιανός)

σαν εκείνα

τα μεταμεσονύκτια

μαυρόασπρα

αμερικάνικα φιλμ

που μόλις μπουν διαφημίσεις

αλλάζεις το κανάλι

και τα ξεχνάς

σαν αυτά τα φιλμ

ένοιωθε

όταν δεν τον έπαιρνε

τηλέφωνο

Ποσά αντιστρόφως... - 11 (Μαρία Φουτζιτζή)

Σου αρέσουν τα μήλα

ερώτηση

φοράς ποτέ διαφορετικές κάλτσες

ερώτηση

πότε μέθυσες τελευταία φορά

ερώτηση

καπνίζεις πολύ

κατάφαση

πίστεψες ποτέ ότι πραγματικά θα πήγαινες στο Χόγκουαρτς

άρνηση

έχεις κοπέλα

ερώτηση

το αγαπημένο σου χρώμα είναι το μπλε

κατάφαση

μια συλλογή από οτιδήποτε είναι άχρηστη

ερώτηση

πόσα άχρηστα πράγματα κρατάς με την ελπίδα της μελλοντικής τους χρησιμότητας

κατάφαση

πόση χρησιμότητα μπορεί να υπάρχει σε έναν τελειωμένο αναπτήρα

άρνηση

είμαστε τόσο καλοί όσο τα σημεία στίξης που βάζουμε

το θαυμαστικό δηλώνει μια κάποια ποσότητα θαυμασμού

από το υποκείμενο προς το αντικείμενο ας πούμε

προτιμώ ξεκάθαρα την απουσία τους

αν και μερικές φορές κρίνονται απαραίτητα για τη σωστή μας επικοινωνία

τις περισσότερες φορές που δεν γίνομαι κατανοητή

φταίει που δεν έβαλα αποσιωπητικά

ερώτηση

ΑΝΑΛΥΤΩΝ ΚΑΥΣΗ (Αθανάσιος Αλεξανδρίδης)

Είμαστε τελικά           Εμείς

Οριστικά χαμένοι

Φορτωμένοι τις ψυχές σας

Ενδεδυμένοι τις ζωές σας

Βαθιά χαλασμένοι

                                        Εμείς

Οι κοσμημένοι από τον έρωτα

Οι χαϊδεμένοι από τον θάνατο

Οι μες στα ψ' αίματα ωραίοι

                                        Εμείς

Για μάς, για σάς και για το νόημα

                                        Τελειωμένοι

"Κουράστηκα..." (Παύλος Σιδηρόπουλος)

 
Κουράστηκα
κουράστηκα, να σκάβω
να ψάχνω, για να βρω

τ' άλλο μισό κομμάτι

Αυτή τη νύχτα, που οι αστοί

κοιμούνται, στα κρεββάτια

Αυτές τις νύχτες, που οι αστοί

κοιμούνται, μεσ' στους δρόμους

Αυτά τα χρόνια, που οι αστοί

κοιμούνται, στα όνειρα τους

Αυτή, αυτήν εδώ τη νύχτα

της σιωπής

του ύπνου

της μαυρίλας

εγώ θα φύγω.

ΘΥΡΩΡΟΣ (Παρασκευάς Καρασούλος)

Κλείδωσε τ' άστρα

απ΄έξω κι έγινε

ο ίδιος νύχτα

Ημερολόγια μελισσιού - σελ. 15 (Δήμητρα Αγγέλου)

η μοναξιά σου είναι μια χλωμή γυναίκα 
έχει  το χρώμα της παλάμης σου

θέλω να περιπλανηθώ σε κήπους και δίπλα στη θάλασσα

με τη μοναξιά σου

θέλω να τη φέρω στο δωμάτιο μου και να την ζεστάνω

με ένα ποτήρι κρασί

όλα αυτά για τη μοναξιά σου

εσένα θέλω να σε ξεχάσω

ΧΤΑΠΟΔΙ (Βίκυ Φιλιππίδου)

Στην άκρη της νύχτας
Υπάρχει μια θαλάσσια σπηλιά·
Εκεί κρυφά απ' όλους κολυμπώ

Με τους υπέροχους νεκρούς μου.

Για να τους αγαπήσω απ' την αρχή

Δανείζομαι τις τρεις καρδιές του χταποδιού·

Για να τους εννοήσω

Τους δυο του εγκεφάλους.

Τα πλοκάμια μου τώρα

Φτάνουν σε απύθμενα βάθη του χρόνου·

Ανακατεύουν άμμο, αχινούς,

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Και μεταλλικά κουτάκια

Με κουμπάκια και δαχτυλήθρες·

Η πελώρια μνήμη μου

Χύνεται με φόρα

Έξω από τον ωκεανό·

Και μετά σιωπή.

Έτσι είναι να πλέεις αθόρυβα

Χιλιάδες πόδια κάτω από την επιφάνεια του κόσμου

Μαζί με τα πιο αλλόκοτα πλάσματα.

Πολλά να αισθάνεσαι

Και πολύ να πονάς.

Αχάραγα μες στη σπηλιά η ποίηση

Σε περιμένει

Να σου παραδώσει τα κλειδιά.