Κυκλικό (Τίτος Πατρίκιος)

Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;

Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;

Άδεια Ζωή (Κώστας Ουράνης)

Την άδεια, την ακίνητη ζωή μου
κοιτάω μ' ένα βλέμμα νυσταγμένο:
- είμαι σα μάταιη βάρδια σ' ένα πλοίο
από καιρό πολύ παροπλισμένο.

Σα βρώμικα νερά και λιμασμένα
με ζώνουν οι συνήθειες κ' οι ρουτίνες
- κι ούτε θυμάμαι πια να είχα ακούσει
να με καλούν στο πέλαγο Σειρήνες...

Ανώφελα - το ξέρω! - κι αν σαλεύουν
κάποτε πόθων, μέσα μου, φτερά:
δε μέλλεται ν' αστράψει στη ζωή μου
κανείς μεγάλος πόνος ή χαρά.

Άβουλος, με τους ίδιους τους ανθρώπους
τις ίδιες άδειες μέρες θε να ζήσω,
μ' ένα σαράκι - πάντα - να με τρώει:
νικήθηκα χωρίς να πολεμήσω...

Γυναίκα -V- (Τίτος Πατρίκιος)

Έφερες πάλι τ'όνειρο.
Άγνωστη θάλασσα, ανεξερεύνητη
θάλασσα δικιά μου
ηφαιστειογενές νησί
στοίχημα με τον θάνατο.
Μην ξέροντας αν θα βουλιάξουμε ξανά
ή αν πιό ψηλά θ'αναδυθούμε.

Παρίσι, Οκτώβρης '70

Εσύ είσαι το μεθύσι μου... (Ναζίμ Χικμέτ)

Εσύ 'σαι το μεθύσι μου
ούτε ξεμέθυσα 
              ούτε μπορώ
                        ούτε θέλω να ξεμεθύσω
το κεφάλι μου βαρύ
                τα γόνατά μου κομματιασμένα
μεσ’ στη λάσπη 
παραπατώντας προχωρώ προς το φως σου π’αναβοσβήνει.

10 Ιούλη 1959

Μεγάλο Γράμμα -XIV- (Τίτος Πατρίκιος)

Έγινε ξαφνικά
όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη.

Μιλούσα γι' αγάπη
κι η αγάπη ήσουν εσύ
μιλούσα για το φιλί
και το φιλί ήσουν εσύ,
με τ' όνομά σου,
τη διεύθυνση του σπιτιού σου,
το δειλινό χαμόγελο
που μόνο εγώ μπορούσα να το βλέπω.
Πώς να υπάρξει τώρα
εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει;
(Μα κι αν το καταλάβει
θα πάψει πια νά 'ναι το ίδιο.)
Πώς να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στον νυχτερινό άνεμο
στα κουρασμένα ηλεκτρικά.
Την άκουσες ποτέ;
Ήταν για σένα.
Δεν το παραδεχόμουνα.
Μα ήταν.

Δεν έβλεπα
τις μικρές σταλαγματιές το φως
που πέφταν στον φεγγίτη μου
διαπερνώντας τις φυλλωσιές των σύννεφων.
Λιώσανε απότομα τα κρύσταλλα.
Μια φωτεινή πλημμύρα
σκόρπισε την επιμονή της σκόνης
τα μισοτελειωμένα χειρόγραφα
τα μισοτελειωμένα βήματα.

Δεν ξέρω πώς έγινε
(ίσως και να ξέρω…)
όμως το φως ποτέ δεν είχε στερέψει.
Να μου χαμογέλασες ποτέ
από μακριά;
Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες.
Ακόμα κι όταν έδιωχνες
κάθε τι δικό μου.
Ακόμα κι όταν νόμισες πως τό 'διωξες.

Στο όνειρο ήρθα να σε βρώ (Αγγελική Ελευθερίου)

Στο όνειρο ήρθα να σε βρώ
και είχα μια χαρά που τα κατάφερα
κι έλεγα μέσα μου τι καλά έκανα, τι καλά
Βοήθησα κιόλας να μαζέψουμε
χαρτιά βιβλία ρούχα·
και σ'άρεσε πολύ
και τό 'πες
Είπες και κάτι άλλο
κι έγινε τότε φανερό πώς ήτανε ανάγκη πια
να έχω έρθει
Αλήθεια, γιατί δεν ήρθα.

melancholia (Charles Bukowski)

the history of melancholia
includes all of us.

me, I writhe in dirty sheets
while staring at blue walls
and nothing.

I have gotten so used to melancholia
that
I greet it like an old
friend.

I will now do 15 minutes of grieving
for the lost redhead,
I tell the gods.

I do it and feel quite bad
quite sad,
then I rise
CLEANSED
even though nothing is
solved.

that’s what I get for kicking
religion in the ass.

I should have kicked the redhead
in the ass
where her brains and her bread and
butter are
at …

but, no, I’ve felt sad
about everything:
the lost redhead was just another
smash in a lifelong
loss …

I listen to drums on the radio now
and grin.

there is something wrong with me
besides
melancholia.

Κοιτάς Μακριά (Υπόγεια Ρεύματα)

Κοιτάς μακριά μα δε μου λες τι βλέπεις
μιλάς σωστά μα δε μου λες τι ξέρεις
έτσι κι εγώ δε θα σου πω ποτέ μου
πως πάντα θα σε αγαπώ

Κι αναζητώ στα λυπηρά τραγούδια
μα δεν μπορώ να βρω άλλα καινούρια
τι ήταν και αυτό το ξαφνικό Θεέ μου
πήρα μονόδρομο ακριβό

Και κάνω ευχές σαν πέφτουνε τα αστέρια
μα εσύ δεν θες να ’ρθείς τα καλοκαίρια
σβήσε κι αυτό το όνειρο χαμένο
κουράστηκα να νοσταλγώ

At Seventeen (Janis Ian)

I learned the truth at seventeen
That love was meant for beauty queens
and high school girls with clear-skinned smiles
who married young and then retired

The valentines I never knew
The Friday night charades of youth
were spent on one more beautiful
At seventeen I learned the truth

And those of us with ravaged faces
lacking in the social graces
desperately remained at home
inventing lovers on the phone
who called to say "Come dance with me"
and murmured vague obscenities
It isn't all it seems
at seventeen

A brown eyed girl in hand-me-downs
whose name I never could pronounce
said - Pity please the ones who serve
They only get what they deserve

And the rich relationed hometown queen
marries into what she needs
with a guarantee of company
and haven for the elderly

Remember those who win the game
lose the love they sought to gain
in debentures of quality and dubious integrity
Their small-town eyes will gape at you
in dull surprise when payment due
exceeds accounts received
at seventeen

To those of us who knew the pain
of valentines that never came
and those whose names were never called
when choosing sides for basketball

It was long ago and far away
The world was younger than today
when dreams were all they gave for free
to ugly duckling girls like me

We all play the game, and when we dare
to cheat ourselves at solitaire
Inventing lovers on the phone
Repenting other lives unknown
that call and say "Come dance with me"
and murmur vague obscenities
at ugly girls like me
at seventeen

Be Mine (R.E.M)

I never thought of this as funny

It speaks another world to me

I wanna be your Easter bunny

I wanna be your Christmas tree

I'll strip the world that you must live in

Of all its godforsaken greed

I'll ply the tar out of your feathers

I'll pluck the thorns out of your feet

You and me

You and me

You and me

And if I choose your sanctuary

I'll want to wash you with my hair

I'll want to drink of sacred fountains

And find the riches hidden there

I'll eat the lotus and peyote

I'll want to hear the caged-bird sing

I'll want the secrets of the temple

I'll want the finger with the ring

You and me

You and me

You and me

And if you make me your religion

I'll give you all you will need

I'll be the drawing of your breath

I'll be the cup if you should bleed

I'll be the sky above the Ganges

I'll be the vast and stormy sea

I'll be the lights that guide you inland

I'll be the visions you will see

Visions you will see

You will see

You will see

You and me

You and me

You and me

You and me

You and me

You and me

Nicest Thing (Kate Nash)

All I know is that you're so nice,

You're the nicest thing I've seen

I wish that we could give it a go,

See if we could be something

I wish I was your favourite girl

I wish you thought I was the reason you are in the world

I wish my smile was your favourite kind of smile

I wish the way that I dressed was your favourite kind of style

I wish you couldn't figure me out

But you always wanna know what I was about

I wish you'd hold my hand when I was upset

I wish you'd never forget the look on my face when we first met

I wish you had a favourite beauty spot that you loved secretly,

'Cause it was on a hidden bit that nobody else could see

Basically, I wish that you loved me

I wish that you needed me

I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three.

I wish that without me your heart would break,

Yeah I wish that without me you'd be

Spending the rest of your nights awake

I wish that without me you couldn't eat

Yeah, I wish I was the last thing on your mind before you went to...sleep

Look, all I know is that you're the nicest thing I've ever seen

And I wish we could see if we could be something

Yeah I wish we could see if we could be something

Το σώμα μου (Ζωή Καρέλλη)

Το σώμα μου είναι μια λύπη 
γύρω απ’ την ψυχή μου. 
Γύρω απ’ την ψυχή μου την εμποδίζει. 
Είναι μια σφιχτή αγκαλιά το σώμα 
κι' είναι το αίμα 
που ξύπνησε και περπατάει 
απάνω στην ψυχή μου, 
με βήματα βαρειά που όλο ξανάρχονται.
Γίνεται πικρό το αίμα μου 
και μ’ αρρωσταίνει, είν’ ένας καϋμός 
που περιμένει βοήθεια. 
Σηκώθηκα, καθώς στον ύπνο μου 
ωνειρευόμουν, κύτταξα γύρω μου 
και τίποτα δεν είδα. 
Το αίμα μου μ’ εμπόδιζε,
το σώμα μου μ’ εμποδίζει, 
δεν κοιμούμαι πια να ονειρευτώ, 
γιατί μ’ εμποδίζει το σώμα μου.

η έκπτωση (Κ.Βήτα)

με κοιτάς

το μέρος μου είναι εδώ

είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό

και νοιώθω τόσο απέραντα φτωχός

στη πιο ωραία αχτίδα του φωτός

όπως η χλόη

βίαια θα κοπεί

έτσι κι εσύ

μια μέρα θ' αρνηθείς

θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή

κι αυτό το λάθος 

μία μέρα θα σε βρει

όλη η ζωή

οι μέρες που περνάς

τα σύννεφα κοιτάς

κι ο χρόνος φεύγει

όπως κι αυτός

που έπεσε στη γη

ήρθε ένα πρωί

και έγινε σκόνη

σ' αγαπώ

το μέρος μου είναι 'δώ

με πήρες απ' το χέρι

και σ' ευχαριστώ

ήμουν σ' ένα δρόμο σκοτεινό

πίστευα πως κανείς

δεν πέρναγε από δω

Κολωνία 1987

Σονέτο 17ο (Pablo Neruda)

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντάς πώς από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νοιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

Μυστικοί Κήποι (Λευκή Συμφωνία)

Αιώνες αναμονής μες σε σκοτεινά δωμάτια
Αιώνες αναμονής μες στους μυστικούς κήπους
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα
Περνούσε ο καιρός κεντούσε σάββανα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Ο αέρας ήταν κρύος σήκωνε τις στάχτες
Ώρες ατέλειωτες μες στους μυστικούς κήπους
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς σημασία
Έτσι χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Έριξε το πέπλο μπροστά
Κάλυψε το νεκρό της πρόσωπο
Δεν πρόκειται να κλάψει ποτέ πια
Δεν περιμένει κανέναν ποτέ πια

Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να ξεκουραστεί
Θα μπορούσε να πετάξει
Προτίμησε να καεί

Φυγή (Γιώργος Σεφέρης)

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Η Γυναίκα Που Διάβαζε Ποιήματα (Διάφανα Κρίνα)

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: "ποτέ πια" !

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

memory (Charles Bukowski)

I’ve memorized all the fish in the sea
I’ve memorized each opportunity strangled
and
I remember awakening one morning
and finding everything smeared with the color of
forgotten love
and I’ve memorized
that too.

I’ve memorized green rooms in
St. Louis and New Orleans
where I wept because I knew that by myself I
could not overcome
the terror of them and it.

I’ve memorized all the unfaithful years
(and the faithful ones too)
I’ve memorized each cigarette that I’ve rolled.
I’ve memorized Beethoven and New York City
I’ve memorized
riding up escalators, I’ve memorized
Chicago and cottage cheese, and the mouths of
some of the ladies and the legs of
some of the ladies
I’ve known
and the way the rain came down hard.
I’ve memorized the face of my father in his coffin,
I’ve memorized all the cars I have driven
and each of their sad deaths,
I’ve memorized each jail cell,
the face of each new president
and the faces of some of the assassins;
I’ve even memorized the arguments I’ve had with
some of the women
I’ve loved.

best of all
I’ve memorized tonight and now and the way the
light falls across my fingers,
specks and smears on the wall,
shades down behind orange curtains;
I light a rolled cigarette and then laugh a little,
yes, I’ve memorized it all.

the courage of my memory.

the bluebird (Charles Bukowski)

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pour whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up? 
you want to screw up the
works? 
you want to blow my book sales in
Europe? 

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you? 

Ωραία Σαν Λύπη (Γιώργος Γεραλής)

Δε θα την πω ρόδο ή αυγή,  κρίνο ή χαλάζι.
Ήταν ωραία σαν λύπη σε αλλαξοκαιριά,
σα βλέμμα ενός πουλιού που αφέθηκε στο χέρι σου.

Πάντα κοιμότανε όταν την αγκάλιαζα.
Μια φορά μόνο, που έπαιξε τα μάτια της,
ήταν να μου πεί πως ταξιδεύει.

Όταν γελούσε, στο βαρύ καλοκαίρι,
πάντα κοίταζε αλλού. Κάποτε μούφερε
ένα πρόσωπο αλλιώτικο, απ΄την πρώτη ζωή μου.

Θα τη θυμούμαι ως το στερνό βασίλεμα.
Έπειτα, όπως βαθιά θα με κοιτάζει,
θα την ξεχάσω.

Ο ουρανός (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν’ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Δεν περνούν απο δώ ξυλοκόποι.

I See You In Colors (Paul Matsumoto)

I am pretending you did not exist.
Ink nightly washes black
over my consciousness
and abandons me as morning seaweed
upon a foreign beach.

I am pretending we were simply
the sparkling imagination of some higher being,
our life together set below a singular epic sky
unrepeated
in future histories.

I am pretending I cannot taste you
each day as I do the sea air in my breath
when I am running,
my heart tied upon one foot, 
ancient melancholy tied upon the other,
anxiously racing, 
madly racing through lifetimes,
to find our brightened souls.

I see you in colors that don't exist.

It is all that I see clearly.
and why I run.

I Want To Be With Her (Paul Matsumoto)

I want to be with her 
who knows secret things 
secrets that hang precariously like drops 
of honey from her lips 
falling through space and 
ringing like tiny bells that only 
she 
can 
hear 


I want to be with her 
who splits the sea breezes 
with excited horses 
and waves lapping the soothed sand 
as 
I savor the saltwater 
off her skin 
inch 
by 
inch 


I want to be with her 
as the universe awakens 
electric 
where you are the first morning 
and nothing in the world 
is 
usual 
today