Το τετράδιο της Αλκυόνης - επιλογές από Μάϊο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

4/5
Από το κορμί σου ξεκινούσαν όλα τα τραγούδια
των πουλιών...

15/5
Τα'κανες θάλασσα ε; Εντάξει, μωρό μου.
Δε σταματάει η ζωή γι'αυτό. Άνοιξε το παράθυρο σου να
μπει ο ήλιος. Αυτοί που παριστάνουν τους ατσαλάκωτους
είναι απλώς υποκριτές. Και δήθεν. Και αστείοι. Σ'αγαπώ.

18/5
Εσύ, το ανθρωπιστικό σου καθήκον το έκαμες.
Μάζεψες τ'αποφόρια της οικογένειας και τα κουβάλησες
στην εκκλησία της ενορίας σου.
Τα παραπέρα δε σ'απασχολούν. Και στο κάτω κάτω,
δε μοίρασες εσύ τ'αγαθά του κόσμου.
Άσε που υπάρχει και κείνο το καταπληκτικό,
ας πρόσεχαν! Όπως, και καλά, εσύ!

19/5
Όταν χαλούσες τις φωλιές, δεν το'ξερες πως
δε θα ξανάρθουν τα χελιδόνια;

27/5
Λύσε τον πόνο σου. Άσε τον να πετάξει με τις φτερούγες
του ανέμου. Μην τον τυλίγεις κουβάρι.
Νομίζεις πως έτσι θα βρεις ποτέ την άκρη του;

Κάτω απ’ τις ράγες... (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών

Όταν όλα περάσουν — πάντα σε περιμένω.

Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα
Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν
Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.

Κάτω από καθετί που σου σκεπάζει τη ζωή
Όταν όλα περάσουν—
Σε περιμένω.

William George Allum (Νίκος Καββαδίας)

Εγνώρισα κάποια φορά σ’ ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή,
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχεν ιστορία·
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ’ το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ’ ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ’ άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός -καθώς το ξέρουμ’ όλοι-
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ’ ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "Θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.

Το τετράδιο της Αλκυόνης - επιλογές από Απρίλιο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

8/4
Μη βιάζεσαι να ξεπουλάς σε μικροπωλητές το θησαυρό
που'χεις μαζέψει στην ψυχή σου.
Όση ανάγκη και να'χεις. "Μη δίνετε τα άγια στα 
σκυλιά", έλεγε ο Χριστός. Μεγάλη κουβέντα.

14/4
Όση και να του δώσω εγώ αγάπη, δεν πρόκειται
να του τη μάθω. Δεν είναι φυτεμένη μέσα του.

17/4
Φόρτωσες την ψυχή σου με τόσα πολλά!
Με τόσα παράταιρα...
Κουβάλα την τώρα μπαταρισμένη και μη μιλάς.

21/4
Πολύ απλά σε χρειάζομαι.
Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την Άνοιξη.

23/4
Σε νοσταλγώ... Μου'ρχεται πότε πότε το άρωμα της
ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη...

Θεσσαλονίκη (Νίκος Καββαδίας)

Ήτανε κείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ’ έστειλε ο πρώτος τα νερά να πάς για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
- Άγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή. -
Τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ’ αγαπούσε ο δόκιμος κ' οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανιόλα,
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί:

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτου από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μού 'πες "σ’ αγαπώ".
Αύριο, σαν τότε, και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.

Το τετράδιο της Αλκυόνης - επιλογές από Μάρτιο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

2/3
Σημασία έχει ποια χέρια θα σ'αγκαλιάσουν και
θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει.
Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και
θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ'αστέρια.

17/3
Μάζευα τη δροσιά από τ'αγριολούλουδα, την αυγή,
για να δροσίζω τα χείλια σου.

20/3
Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες;
Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις.
Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι.
Τόσα ρήματα δικά μας! Καταδικά μας!
Να καταναλώνουμε μια ζωή.

27/3
Πότε να 'ρχόμουνα να σε βρω; Όλη μου τη ζωή την πέρασα
σαν ναυαγός. Το μόνο που προσπαθούσα να κερδίσω,
πάντα, ήταν μια σανίδα για να μην πνιγώ.
Πότε να 'ρχόμουνα να σε βρω;

29/3
Ήθελα να είσαι κοντά μου. Να σε χαϊδεύω, να σε φιλώ,
να τσακωνόμαστε, να λέμε αστεία, να γελάμε...

Το τετράδιο της Αλκυόνης - επιλογές από Φεβρουάριο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

3/2
Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι,
στην άκρη του γιαλού...
Εκείνοι μου'μαθαν πώς ν'αγναντεύω την ελπίδα.

4/2
Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για
να μπει αυτός που αγαπάς.

10/2
Τι ψάχνω; Στην ουσία τίποτα. Φουμάρω. Ίσως...
Ψάχνω κάποιον, να βάλει λίγη μουσική στα βήματα μου.
Κάποιον να με κάνει να μ'αρέσω, όταν κωλώνω.

11/2
Δεν αξίζει να ζει κανείς στη γυάλα από το φόβο
μη τυχόν και πληγωθεί!

16/2
Υπάρχουν άνθρωποι, που όταν πέσει στα χέρια τους
η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει,
ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκκαλα τα σκυλιά.

27/2
Μου λείπεις. Χωρίς εσένα δεν έχω αισθήσεις.
Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μυρίζω.
Κυκλοφορώ σαν άδειο σακί σ'αυτή την περίεργη πόλη,
που όλοι είναι μουτρωμένοι, τσαντισμένοι,
έτοιμοι κάθε στιγμή να σε φτύσουν.

Όσο μπορείς (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 

Το τετράδιο της Αλκυόνης - επιλογές από Ιανουάριο (Αλκυόνη Παπαδάκη)

2/1
Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.

10/1
Από τότε που περιμένω να φανείς
οι νύχτες μου γέμισαν φως.

18/1
Ένα παλιό ξεβαμμένο παγκάκι γεμάτο χαραγμένα
ονόματα... Χρήστος, Κική,
Κώστας, Μαίρη, Νίκος, Ελένη.
Και κάτι πληγωμένες με τόξα καρδιές.
Έρημες, άδειες καρδιές, σαν πουκάμισα φιδιού...

22/1
Ξέρω τι ψάχνεις. Ξέρω πού πας.
Ψηλάφισα τα ίχνη από τα βήματα σου,
μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι.

30/1
Θυμάμαι τότε... Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή.
Διψούσα και μου'φερες στη χούφτα σου κρύο νερό,
Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε.

Ποιος ξέρει... (Μαρία Πολυδούρη)

(1925, ανέκδοτο)

Καμμιάν από τις πίκρες μου δε γνώρισες,
τις πίκρες μου τις άσωστες, τις μαύρες.
Και στων ματιών μου μεσ' στο φεγγοβόλημα
τα δάκρια μου στεγνωμένα τα 'βρες.

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
κ' έχεις μεσ' στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνοταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.

Γνώρισες της χαράς μου το άγριο ξέσπασμα
στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα
λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου
τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.

Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες
το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου
κι όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες
και με τη φλόγα ακόμα του έρωτα σου.

Μα ποιός το ξέρει αν, μία στιγμή βρισκόσουνα
κάπου που να νε βλέπεις όταν γέρνω
και σκύβω μαζωχτή κάτω από τ'άγριο
χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω

αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα
το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,
τα δάκρια, ω, θα μ'αρνιόσουν όλα αν τά 'βλεπες.
Κι όμως μου λες πως μ'έχεις αγαπήσει.

Δε θα το πουν (Μαρία Πολυδούρη)

Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως άνθισε
παρά τα λυπημένα μου τραγούδια.
Σαν πεταλούδες οι χαρές με σίμωναν
γιατί ήμουν δροσερή σαν τα λουλούδια.

Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως μέστωσε
παρά τα πικραμένα μου τραγούδια.
Οι έρωτες, αηδόνια μου τραγούδαγαν
γιατί ήμουν τρυφερή σαν τα λουλούδια.

Δε θα το πουν, πως γιγαντώθη ο πόνος μου
παρά τα σπαραγμένα μου τραγούδια.
Οι χαροκόποι ανύποπτα με σίμωναν
γιατί ήμουν σιωπηλή σαν τα λουλούδια.

Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως πέθανε
παρά τα σιωπημένα μου τραγούδια
και θα περνά η ζωή πάνω μου ξένοιαστη
πως έσβησα γλυκά σαν τα λουλούδια.