ΚΡΥΟ (γιώργος δομιανός)

αχ τόσος κόσμος ομιλιτικός

και ήσουν μόνος

μόνος

γαμημένα μόνος

και οι στιγμές

που σκεφτόμασταν

ο ένας

τον άλλον

ούτε το ίδιο χρώμα είχαν

ούτε τα ίδια γραμμάρια

μια επιστολή

που ξεκινά συγκροτημένα

και καταλήγει

σε γράμματα/μουντζούρες

ένα κουτί κόκαλα

πασαλειμμένα με μοναξιά

είμαστε

εμείς

πατέρα.