trapped (Charles Bukowski)

don't undress my love
you might find a mannequin;
don't undress the mannequin
you might find
my love.

she's long ago
forgotten me.

she's trying on a new
hat
and looks more the
coquette
than ever.

she is a
child
and a mannequin
and
death.

I can't hate
that.

she didn't do
anything
unusual.

I only wanted her
to.

I Am (John Clare)

I am — yet what I am none cares or knows;
My friends forsake me like a memory lost:
I am the self-consumer of my woes—
They rise and vanish in oblivious host,
Like shadows in love's frenzied stifled throes
And yet I am, and live — like vapours tossed

Into the nothingness of scorn and noise,
Into the living sea of waking dreams,
Where there is neither sense of life nor joys,
But the vast shipwreck of my life's esteems;
Even the dearest that I loved the best
Are strange — nay, rather, stranger than the rest.

I long for scenes where man hath never trod
A place where woman never smiled or wept
There to abide with my Creator, God,
And sleep as I in childhood sweetly slept,
Untroubling and untroubled where I lie
The grass below — above the vaulted sky.

---
This belongs to the group of poems written while Clare was confined in the Northampton County Asylum from 1842 until his death in 1864. First published in the Annual Report of the Medical Superintendent of Saint Andrews for the year 1864, but the slightly different accepted text appears first in Martin's Life of Clare, 1865. These, whether rightly or wrongly, are known as his "last lines."

Κάποτε (Αγγελική Ελευθερίου)

Κάποτε
θα παρακαλέσω
- όπως δεν παρακάλεσα ποτέ -
θα πέσω στα γόνατα κάποιου θεατρώνη
με βαμμένα μαλλιά
να με πάρει κι εμένα 
στον πλανόδιο θίασό του
Θα μου ζητήσει άδεια
και προϋπηρεσία
και συστάσεις
Δεν έχω τίποτα
Ο αόρατος θίασος
που αφιέρωσα τη ζωή μου
δεν είχε τέτοια πράγματα
Όμως -τώρα- κάπως πρέπει
να πεθάνω κι εγώ
Έλεος δηλαδή.

Communication (the Cardigans)

For 27 years I've been trying to believe and confide in

Different people I've found.

Some of them got closer than others

Some wouldn't even bother
and then you came around

I didn't really know what to call you,
you didn't know me at all

But I was happy to explain.

I never really knew how to move you

So I tried to intrude through the little holes in your veins

And I saw you

But that's not an invitation

That's all I get

If this is communication

I disconnect

I've seen you, I know you

But I don't know

How to connect, so I disconnect

You always seem to know where to find me and I'm still here behind you

In the corner of your eye.

I'll never really learn how to love you

But I know that I love you through the hole in the sky.

Where I see you

And that's not an invitation

That's all I get

If this is communication

I disconnect

I've seen you, I know you

But I don't know

How to connect, so I disconnect

Well this is an invitation

It's not a threat

If you want communication

That's what you get

I'm talking and talking

But I don't know

How to connect

And I hold a record for being patient

With your kind of hesitation

Oh, I need you, you want me

But I don't know

How to connect, so I disconnect

I disconnect

eulogy to a hell of a dame- (Charles Bukowski)

some dogs who sleep at night
must dream of bones
and I remember your bones
in flesh
and best
in that dark green dress
and those high-heeled bright
black shoes,
you always cursed when you
drank,
your hair coming down you
wanted to explode out of
what was holding you:
rotten memories of a
rotten
past, and
you finally got
out
by dying,
leaving me with the
rotten
present;
you've been dead
28 years
yet I remember you
better than any of
the rest;
you were the only one
who understood
the futility of the
arrangement of
life;
all the others were only
displeased with
trivial segments,
carped
nonsensically about
nonsense;
Jane, you were
killed by
knowing too much.
here's a drink
to your bones
that
this dog
still
dreams about.

darlings (Charles Bukowski)

a world full of successful people’s
sons
on bicycles
on the Hollywood Riviera
at 3:11 p.m.
on a Tuesday afternoon.

this is what some of the armies
died to save
this is what many of the ladies
desire:
these stuffed fractions
non-beings
pedaling along
or stopping to chat while
still seated upon their bikes
gentle breezes touching
undisturbed faces.

I understand very little of this
except maybe the armies killed the
wrong people
but they usually do:
they always think the enemy are
those they are directed against
instead of those who
direct them:
the fathers of the
darlings.

AGAPITOS LINES (Περικλής Κοροβέσης)

Είχες χαθεί από μέρες. Ούτε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή ούτε κάποιο σημείωμα κάτω από την πόρτα. Κατέβηκα στο λιμάνι και έψαχνα για την άγονη γραμμή. AGAPITOS LINES, με τις βρόμικες τουαλέτες και τα χυδαία φαγητά. Περίμενα πως κάπου εδώ θα σε έβρισκα. Ανέβαινα και κατέβαινα σκάλες. Γύριζα στα σαλόνια και τις κουπαστές. Τίποτα. Και φτάναμε στα λιμάνια μέσα στη νύχτα. Χάζευα τα φώτα. Ξαναφεύγαμε. Και σε ξανάψαχνα. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω. Δεν ταξίδευα. Βούλιαζα.

DUTY FREE (Περικλής Κοροβέσης)

Τράνζιτ Βαρσοβίας. Κάθομαι σε μια γωνιά και διαβάζω την εφημερίδα μου. Ξαφνικά ελληνικές φωνές κραυγάζουν από το διπλανό κατάστημα των DUTY FREE. Ξέρουν όλες τις επώνυμες μάρκες, τις κρέμες, τα καλλυντικά. Συγκρίνουν τις τιμές. Το επώνυμο προϊόν κάνει και σένα τον ανώνυμο επώνυμο. Καταναλώνοντας αγοράζουν προσωπικότητα. Εισβάλλουν με τις τσάντες τους στο καφενείο που κάθομαι και με αλαλαγμούς χαράς λένε τι αγόρασαν και το δείχνουν περήφανα. Διπλώνω την εφημερίδα μου και την βάζω στην τσάντα. Δεν θέλω να φανεί πως είμαι Έλληνας.

Στίχοι στον άνεμο (Περικλής Κοροβέσης)

Θέλω να μοιραστώ μια κουβέντα. Και η φωνή μου γίνεται ηχώ και γυρίζει σε μένα. Μου θυμίζει πράγματα που θέλω να ξεχάσω. Βρίσκω καταφύγιο στη σιωπή. Μάταιες προσπάθειες. Η ηχώ επιμένει χειρότερα.
Και αν πω "σ'αγαπώ", η φωνή μου θα σβήσει στη δικιά σου σιωπή. Ξεχασμένος σκοπός, από μνήμη παλιά, που μου λέει κρυφά "όλα πια περασμένα".
Θα μείνεις πάντα αινιγματική και απρόσιτη. Δεν ξέρω αν ήσουν ένα όμορφο κακό ή ένα άσχημο καλό στη ζωή μου. Περίμενα μια λέξη. Δεν ξέρω ποια. Αλλά αν την άκουγα, ίσως να άλλαζα. Ήμουν και δεν υπήρχα. Υπήρχα αλλά δεν ήμουν. Περίμενα μια λέξη για να ενσαρκωθώ.
Χώρος επιθυμίας, χώρος ανυπαρξίας. Υπήρξα στη φωνή σου. Είχα όνομα.
Θα γράψω πάλι δυο γραμμές, σαν έκκληση ή προσευχή. Γιατί η σιωπή, βαθύ σκοτάδι, πάλι με πνίγει.
Η αγάπη μπορεί να φύγει, όπως η ζωή. "Ερωτευμένος" είναι το άλλο όνομα του μελλοθάνατου. Για αυτό ερωτεύονται μόνο οι γενναίοι.
Αυτά που βρέθηκαν, αυτά που χάθηκαν, τυχαία μέρη. Και στο λιβάδι η γη με αγκάλιασε, βαθιά με αγάπησε κι εκεί με κράτησε. Με ήθελε πίσω για να εύρω χώρα, να έμπω μέσα της και να κρυφτώ.