απέραντοι δρόμοι (Παύλος Παυλίδης)

Αφού δεν κάνει πια να σ' αγγίζω
Αφού δεν κάνει πια να λέω πως σ' αγαπώ
Καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω
Όπως βαδίζω έτσι τυχαία να σε δω

Στους δρόμους προχωράω και κοιτάζω
Τ' αμάξια που περνάν βιαστικά
Έτσι όπως στέκομαι μπορεί και να μοιάζω
με πινακίδα που δε δείχνει πουθενά

Αφού ό,τι αγγίζω το πληγώνω
Κι όταν πληγώνω εσένα κόβομαι βαθιά
Καλύτερα να αφήσουμε το χρόνο
Να ξεριζώνει κάθε μέρα φιλιά

Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι
Τα αστέρια ας φέγγουν πάλι ψηλά
Τα χέρια μου ας κρατάν το τιμόνι
Αφού δε σε κρατάνε πια

αφού λοιπόν ξεχάστηκα (Παύλος Παυλίδης)

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και τ' όμορφο καράβι
καιρό πια ταξιδεύει μακριά χωρίς εμένα,
εσύ που πίνεις χρόνια από του χρόνου το πηγάδι
πιες ένα ποτήρι και για μένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα στην όμορφή σας πόλη
που πλέει μέσ' στη νύχτα με τα φώτα αναμμένα,
θα βγω να περπατήσω, θα βρω που πήγαν όλοι
όσοι ξεχάστηκαν απόψε σαν εμένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πρέπει να τα σβήσω
τα φώτα του θεάτρου που αφήσατε αναμμένα,
θα πάω στην τελευταία σειρά και θα καθίσω
στη θέση που κρατήσατε για μένα...

Και τότε ίσως μπορέσω να θυμηθώ τα λόγια,
που ακόμη κιτρινίζουν σε συρτάρια κλειδωμένα.
Πείτε μου επιτέλους τι δείχνουν τα ρολόγια,
πείτε το επιτέλους και σε μένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σαν τρένο
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω
απόψε ίσως δε λείψω σε κανέναν...