Υπάρχει μια θαλάσσια σπηλιά·
Εκεί κρυφά απ' όλους κολυμπώ
Με τους υπέροχους νεκρούς μου.
Για να τους αγαπήσω απ' την αρχή
Δανείζομαι τις τρεις καρδιές του χταποδιού·
Για να τους εννοήσω
Τους δυο του εγκεφάλους.
Τα πλοκάμια μου τώρα
Φτάνουν σε απύθμενα βάθη του χρόνου·
Ανακατεύουν άμμο, αχινούς,
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες
Και μεταλλικά κουτάκια
Με κουμπάκια και δαχτυλήθρες·
Η πελώρια μνήμη μου
Χύνεται με φόρα
Έξω από τον ωκεανό·
Και μετά σιωπή.
Έτσι είναι να πλέεις αθόρυβα
Χιλιάδες πόδια κάτω από την επιφάνεια του κόσμου
Μαζί με τα πιο αλλόκοτα πλάσματα.
Πολλά να αισθάνεσαι
Και πολύ να πονάς.
Αχάραγα μες στη σπηλιά η ποίηση
Σε περιμένει
Να σου παραδώσει τα κλειδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου