Το να παρομοιάζουμε τα δάκρυα με τη βροχή είναι μια ευκολία. Τα δάκρυα έχουν υποστεί μια διαδικασία ζύμωσης, όχι απόσταξης. Η βροχή μοιάζει με το αλκοόλ και το άρωμα· τα δάκρυα είναι αδέλφια του κρασιού.
Τα δάκρυα κυλούν, δεν πέφτουν. Το βλέμμα μας θολώνει, ένα απλό μαντίλι εξαφανίζει αυτή τη στιγμιαία μυωπία. Όμως όσο και να ανοιγοκλείνουμε ή να τρίβουμε τα μάτια μας, τίποτα δεν σταματά τη βροχή. Η γήινη έλξη είναι το μόνο κοινό σημείο ανάμεσα στα δύο φαινόμενα. Το δάκρυ είναι επίμηκες. Η σταγόνα έχει ένα γεροδεμένο κορμό που το επάνω άκρο του τελειώνει σε μια κλωστή σαν ουρά γυρίνου (η σύγχυση ανάμεσα στα δύο σχήματα οφείλεται σε έναν ελάσσονα ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Σιμόνε Πετερζάνο που, λόγω έλλειψης ταλέντου, τα ζωγράφιζε πανομοιότυπα).
Τα δάκρυα κοσμούν τη θλίψη και τα πένθη· η βροχή συνοδεύει τη ζωή και τον έρωτα.
μετάφραση-Λόισκα Αβαγιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου