Πώς άνθισαν απόψε τα φιλιά μου (Ρίτα Μπούμη-Παπά)

Πώς άνθισαν απόψε τα φιλιά μου
κ' εγίναν τα ξερά μου χείλια κήποι
και στα νεκρά σκιρτήσαν σωθικά μου
παλιοί λησμονημένοι κάποιοι χτύποι;

Ανέστη, Θέ μου, ο πόθος του έρωτα μου,
που ο χωρισμός τον νέκρωσε κ' η λύπη.
απόψε μες στην άρρωστη καρδιά μου
που ο πόνος κι' ο καημός δεν απολείπει!

Λουλούδια ευωδιαστά γίναν οι πόνοι
και το σφιχτό μου στόμα αχνά γελάει
θαρρώντας πώς η αγάπη το σιμώνει...

Πιό γρήγορα το στήθος μου χτυπάει
από μια σκέψη που έκανα και μόνη,
που πέρασε σα σύννεφο και πάει...

ζωή με το κομμάτι (Στέφανος Κορκολής)

Κάποια στιγμή αποφάσισα κι εγώ
Να μπω μες στο παιχνίδι, όπως όλοι
Να ζήσω τη ζωή στον ενικό
Προσόν που απαιτούν οι πρώτοι ρόλοι

Και μου είπαν για να μπω μες στο χορό
Αυτόν που μου είχαν μάθει απ' το σχολείο
Πρέπει να αλλάξω το «εμείς» με το «εγώ»
Κι ο νους μου να είναι πάντα στο ταμείο

Ζωή με το κομμάτι δηλαδή
Να δίνεις όσα παίρνεις μετρημένα
Να μένει αυτή η γεύση η στυφή
Κι απ' την αρχή να είναι όλα τελειωμένα

Μα από μικρός αγάπαγα πολύ
Τους Ινδιάνους κι όλους τους χαμένους
Και δεν μου πήγαινε καθόλου η στολή
Αυτή που βάζουν στους πετυχημένους

Και έτσι βγήκα απ' έξω απ' το χορό
Αφού σ' αυτά τα ρούχα δεν χωρούσα
Μα αισθάνομαι πιο άνετα εδώ
Την άλλη τη ζωή δεν τη μπορούσα

εσύ μόνο το ξέρεις... (Μανόλης Αναγνωστάκης)

εσύ μόνο το ξέρεις
πώς χάνεσαι τώρα πώς βουλιάζεις
μέσα στα ωραία χρόνια στ' άσπρα πουκάμισα
στ' άσπρα χαμόγελα στ' άσπρα καινούρια βιβλία

εσύ μόνο το ξέρεις πώς βουλιάζεις
μες στα καινούρια ρούχα στους φρέσκους δρόμους
στα χειροκροτήματα όταν περνάς
στους ευγενείς ψιθύρους που πληθαίνουν μπρός σου.

("πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύαν την πτώση σου")

ενέδρες από χειροκροτήματα σαν κούφιες ριπές.

κάτι πρέπει ν' αλλάζει (Όλγα Βότση)

κάτι  πρέπει πάντα ν' αλλάζει.
ας είναι από σεισμό μυστικό,
ας είναι απ' του φίλου ή του εχθρού σου το χέρι.

από κάπου πρέπει να εισχωρούν 
του αγνώστου οι πτυχές,
για να μεγαλώνουν τα σύνορα σου,
για να έχεις μάτια τη νύχτα να βλέπεις,
για να τολμάς
στης ψυχής σου τη δίνη τη σκοτεινή
βλέμμα σταθερό να καρφώνεις.

λικνίσου στο σάλεμα,
λικνίσου στην αλλαγή.
πίσω από τα σκοτάδια τα φοβερά
πολλές φορές θεοί κατοικούνε,
που περιμέναν να σε λυτρώσουν,
που περιμέναν 
πιό πάνω απ' του εαυτού σου το κατώφλι να σ' οδηγήσουν.

Ο ιππότης (Μίνως Ζώτος)

ήταν ιππότης. κάτι έπρεπε να 'ναι
κι ήταν ιππότης. ελαμποκοπούσε
χρυσό σπαθί στο πλάι του κι εφορούσε
λευκό στο καπελίνο του φτερό.

αμίλητος  καβάλα στ' άλογο του
χώρες περνούσε κι άφηνε ζητώντας
τον κίνδυνο, που αντίκριζε  γελώντας,
ο ιππότης μια φορά κι έναν  καιρό.

κάτι ζητούσε μέσα του η ψυχή του,
κι αν άσκοπα τον κόσμο ετριγυρνούσε,
ο πόθος του τον κόσμο ξεπερνούσε
πλατύτερος, να πάει, στον ουρανό...

ωστόσο ευγενικά κι αντρειωμένα
με το ληστή παλεύοντας, που εκράτει
στον πύργο την κυρία την ντελικάτη
ή την αρχοντοπούλα τη μικρή,

αυτός ανυστερόβουλα, με πίστη,
 την ένδοξη παράδοση ετιμούσε
κι εγύμνωνε το ξίφος κι εχτυπούσε
και λευτεριά τους χάριζε ιερή...

μα εκείνες που δεν ήξεραν του εκαίγαν
θυμίαμα θαυμασμού τον έρωτα τους
κι ετάζαν την αχρείαστη ομορφιά τους
στην τόλμη του για δώρο προσφερτή...

δεν το χωρούσε ο νους των, δεν μπορούσαν
να νοιώσουν μια θυσία τόσον ωραία
για της ευγένειας  μόνο την ιδέα
και για της ιπποσύνης την τιμή.

απέραντοι δρόμοι (Παύλος Παυλίδης)

Αφού δεν κάνει πια να σ' αγγίζω
Αφού δεν κάνει πια να λέω πως σ' αγαπώ
Καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω
Όπως βαδίζω έτσι τυχαία να σε δω

Στους δρόμους προχωράω και κοιτάζω
Τ' αμάξια που περνάν βιαστικά
Έτσι όπως στέκομαι μπορεί και να μοιάζω
με πινακίδα που δε δείχνει πουθενά

Αφού ό,τι αγγίζω το πληγώνω
Κι όταν πληγώνω εσένα κόβομαι βαθιά
Καλύτερα να αφήσουμε το χρόνο
Να ξεριζώνει κάθε μέρα φιλιά

Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι
Τα αστέρια ας φέγγουν πάλι ψηλά
Τα χέρια μου ας κρατάν το τιμόνι
Αφού δε σε κρατάνε πια

αφού υπάρχεις εσύ (Δημήτρης Δούκαρης)

αφού υπάρχεις εσύ,
με τα μαλλιά σου απλωμένα στη θάλασσα,
με τ' απέραντα κοκκινωπά μαλλιά σου
βυθισμένα στην απέραντη θάλασσα·
το πρόσωπο μου οπλισμένο στα μαλλιά σου,
τα δάχτυλα μου αναπτερωμένα στα μαλλιά σου-
αφού υπάρχεις εσύ,
σαν επιθυμία και υπόσχεση,
όχι μονάχα ωκεανός,
όχι μονάχα ορίζοντας·
με τα μαλλιά σου και με τα μάτια σου,
με τα σφιχτά κλουβιά, τα χείλια σου-
δε θα τη νοσταλγήσω πιά
εκείνη τη φυγή που γνώρισα,
πριν να γνωρίσω την υποταγή
μπροστά στα πόδια σου.

το χρώμα του ήλιου (Κ.Βήτα)

Από τότε που λείπεις
το χρώμα του ήλιου
έχει αφήσει στα άνθη
το χρόνο να σβήνει

Όλη η αγάπη που είχα
να δώσω σε σένα
σαν ψυχή αιωρείται
στο μαύρο κενό

Εσύ τα ήξερες όλα
για μένα
Κάθε μέρα και ώρα
μαθαίνω να ζω
Αν κερδίσω,αν χάσω
σ' αυτή την πορεία
θέλω μονάχα
μαζί σου να ζω

Όλα αυτά που είμαι τώρα
από εσένα έχουν έρθει
και χωρίς να μ' αγγίζεις
σε νοιώθω εδώ

Έχω γράψει στ' αστέρια
τι είσαι για μένα
Στην αιθρία που ανοίγει
εδώ περπατώ

Εσύ τα ήξερες όλα
για μένα
Κάθε μέρα και ώρα
μαθαίνω να ζω
Αν κερδίσω,αν χάσω
σ' αυτή την πορεία
θέλω μονάχα
μαζί σου να ζω

ENCORE, ENCORE (Χάρης Βλαβιανός)

 ...lasciando dui

Vigili amanti soli

LODOVICO ARIOSTO, Elegia VI

Η νύχτα δεν γνωρίζει τίποτα από τα μυστικά της νύχτας.

Μόνο οι δυό μας μπορούμε να ονομάσουμε
ό,τι πολύτιμο κρύβει ο καθένας στη σιωπή του.

Μόνο οι δυό μας είμαστε ένα.
Όχι εσύ και η νύχτα,
όχι η νύχτα και εγώ,
αλλά εσύ και εγώ,
αφού η νύχτα δεν είναι παρά τυχαίο σκηνικό,
το φως που επιλέξαμε
για να παραμείνουμε πιστοί
στη μοναξιά μας,
στον απόλυτο έρωτα μας

- αγάπη μου.

HOTEL INSOMNIA (Χάρης Βλαβιανός)

It is... easy to be certain. One has only to be sufficiently vague.

C.S. PIERCE, Collected Papers

νύχτα
με την πανσέληνο των αντιφάσεων
να λάμπει στον θόλο του μυαλού σου

σκέφτεσαι ν' αλλάξεις ρόλο
να βγάλεις επιτέλους το προσωπείο της οδύνης

εχθές
γοητευμένος από τις δυνατότητες των αισθημάτων σου έγραφες:

μόνο η αγάπη ως πάθος έχει νόημα .
καθε βαθύ πνεύμα χρειάζεται μια μάσκα
- έτσι προστάζει η λεπτότητα της ντροπής του

σήμερα
κάτω απ' αυτόν τον προβλέψιμο ουρανό
θέλεις να φαντάζεσαι
πως η λεωφόρος που απλώνεται στα πόδια σου
καταλήγει κάπου
- σε μια τελική διευθέτηση του ζητήματος
μια σύνοψη που θα σου επιτρέψει να σταθείς έκθαμβος
μπροστά στην προσχεδιασμένη εξέλιξη της ιστορίας

της ιστορίας σου

στα δραματικά επεισόδια της οποίας
ζητάς ν'αναγνωρίσεις το νεύμα της κατάφασης
τη βεβαιότητα της ανταμοιβής

το φως είναι εκτυφλωτικό
"το φως είναι πάντα εκτυφλωτικό"

είναι όμως αργά
για φυλλομετρήματα της στιγμής   (η ζωή δεν είναι επιχείρημα)

κανείς δεν έχει πια όρεξη για διάβασμα
ούτε και εσύ  (ας μιλήσουν τα κείμενα)
που, εξαντλημένος από τις συγκινήσεις
των τελευταίων ωρών,
σηκώνεις το ακουστικό

"ένα διπλό espresso"

(όπως πάντα
το καλύτερο υπνωτικό)

Σονέτο 81ο (Pablo Neruda)

Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τ'όνειρο σου.
Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε.
Γυρίζ' η νύχτα απάνω στις άφανές της ρόδες
κι είσαι αγνή στο πλευρό μου σαν άμπρα κοιμισμένη.

Καμιά άλλη δε θα κοιμηθεί με τα όνειρά μου, αγάπη.
Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου.
Καμιά δε θ' αρμενίσει στον ίσκιο πια μαζί μου,
μόνο εσύ πανταζώντανη, πάντα ήλιος και φεγγάρι.

Πια τα χέρια σου ανοίξαν τις ντελικάτες χούφτες
κι αφήσανε να πέσουν νωθρά, τυχαία σημάδια,
τα δυο μάτια σου κλείσαν σα δυο φτερούγες γκρίζες,

ενώ εγώ πάω με το νερό που σέρνεις και με σέρνει .
νύχτα, κόσμος αέρας τη μοίρα τους τυλίγουν,
και δίχως σου δεν είμαι άλλο πια απ' τ' ονειρό σου.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

Σονέτο 25ο (Pablo Neruda)

Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήταν
δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.

Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,
τούνελ κατοικημένα απ'το φεγγάρι,
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.

Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,

όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,
ώσπου η φτώχεια σου κι ώσπου η ομορφιά σου
γέμισαν το φθινόπωρο με δώρα.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

somersault (I Got You On Tape)

and i never drank alcohol and i never got high
it was the end of a hundred years that took me by surprise
what i thought to be dangerous, on the verge of a smile
turning out to be nothing more than hiss and overdrive


and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name


i am shy and mysterious when i say my goodbyes
when i part with the ones i’ve come to love throughout my life
when the times are miracelous, when i stop to think twice
when i sleep in the bushes next to where the treasure lies


with a devil in the words that you speak to me
when there’s nothing left and we are at the end
in the heavens you laugh at me secretly
where it echoes over and over again


and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name