η βία του βίου - 87 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Αγαπητό σύννεφο,
θα σε παρακαλούσα μην ξανάρθεις

πάνω από το σπίτι μου.

Αρκετές βροχές σου άντεξα,

αρκετό ήλιο μού στέρησες.

Μετακόμισα εξαιτίας σου πολλάκις.

Άλλαξα σπίτια, πόλεις, χώρες, εαυτούς.

Κατέφυγα στη θάλασσα

αλλά κι εκεί συνομώτησες

και έγινες καταιγίδα μου.

Επειδή δεν πνίγηκα

δεν σημαίνει πως έζησα κιόλας.

Σεβάσου το ελάχιστο που πια έχω.

Δικαιούμαι μια μέρα ανέφελης λευκότητας

αν και ξέρω πως συνταγματικά

δεν προβλέπεται, για κανέναν.

ΤΟ ΜΠΛΕ ΠΟΥ ΣΕ ΤΥΛΙΓΕΙ (Μιχάλης Γκανάς)

Το μπλέ που σε τυλίγει
είναι η στάχτη
του καμένου χρόνου.

Φυσάει ένας αέρας,
φέρνει φωτογραφίες και τετράδια.
Από τα κάτω χρόνια.

Εδώ γελάς, εδώ σωπαίνεις,
εδώ σας πήρανε με φλας
φοράς το μαύρο φωτοστέφανο.

Το μπλε που σε τυλίγει
είναι το φώς
που εκτοπίζει ο θάνατος.

Κανένας δεν το βλέπει.
Κι όμως υπάρχει
και πληθαίνει.

My Friend Of Misery (Metallica)

You just stood there screaming
Fearing no one was listening to you
They say the empty can rattles the most
The sound of your own voice must soothe you
Hearing only what you want to hear
And knowing only what you've heard
You, you're smothered in tragedy
And you're out to save the world

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery

You still stood there screaming
No one caring about these words you tell
My friend before your voice is gone
One man's fun is another's hell
These times are sent to try men's souls
But something's wrong with all you see
You, you'll take it on all yourself
Remember, misery loves company

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery, my friend of misery

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery

You just stood there screaming, oh
My friend of misery, yeah, yeah, oh

Η λύπη του έρωτα (Γιάννης Κοντός)

Σ' ακούω με όλους τους πόρους μου

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα

χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.

Ταριχευμένες κινήσεις:

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο.

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια

μαγική εικόνα -δεν μπορώ

να ξεχωρίσω τον κυνηγό-

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές.

ΝΥΧΤΕΣ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Σε κάποιους άρεσε το Campari

και κάποιοι το έπιναν μόνο για παρέα.

Ήταν τότε που μερικοί κορόιδευαν τις τεχνολογίες

και τώρα πρώτοι στα μπαρ με ένα κινητό στο χέρι

αρέσκονται στην επικαιρότητα

Και δίπλα να ξερογλείφεται ένας γλοιώδης

και ο Μπάμπης να τον βρίζει

λίγο πριν του ρίξει γροθιά

ανάμεσα απ' τα φρύδια

Ήταν τότε που χλεύαζαν το κορίτσι

που έβγαινε γυμνό σχεδόν από το σπίτι

ενώ οι ίδιοι μέσα τους ήταν ανέκαθεν γυμνοί από ζωή

Και μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα

σαν μόνοι εκείνοι να έχουν ιστορίες να μοιραστούν

Ήταν τότε που εμείς θέλαμε να καθόμαστε

με όσους δε μας ήθελαν

και τώρα κάθονται μόνο με σένα

ποιος ξέρει γιατί...

Και τους φταίμε που θέλουμε να πηγαίνουμε

στα ίδια μπαρ που παλιότερα βαριόμασταν

Που καπνίζουμε ενώ σιχαινόμασταν το τσιγάρο

που είμαστε πιο ξέγνοιαστοι

αλλά με ένα σωρό σκατά στο κεφάλι

Που δεν κλαιγόμαστε

αλλά καιγόμαστε ζωντανοί

Που δε μας ενοχλεί που κάποιοι πίνουν Campari

μια χαρά ποτό είναι στην τελική

Που φταίμε εκεί που δε φταίμε

που κανείς δε μας διώχνει από τα μπαρ

αλλά βιάζονται να μας πετάξουν από τα σπίτια τους

Που πρώτα ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας

κι ύστερα ψάχνουμε σκιά να μη μας βλέπει

Που είμαστε

ό,τι είμαστε

Για όσο...