Η λύπη του έρωτα (Γιάννης Κοντός)

Σ' ακούω με όλους τους πόρους μου

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα

χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.

Ταριχευμένες κινήσεις:

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο.

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια

μαγική εικόνα -δεν μπορώ

να ξεχωρίσω τον κυνηγό-

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές.

ΝΥΧΤΕΣ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Σε κάποιους άρεσε το Campari

και κάποιοι το έπιναν μόνο για παρέα.

Ήταν τότε που μερικοί κορόιδευαν τις τεχνολογίες

και τώρα πρώτοι στα μπαρ με ένα κινητό στο χέρι

αρέσκονται στην επικαιρότητα

Και δίπλα να ξερογλείφεται ένας γλοιώδης

και ο Μπάμπης να τον βρίζει

λίγο πριν του ρίξει γροθιά

ανάμεσα απ' τα φρύδια

Ήταν τότε που χλεύαζαν το κορίτσι

που έβγαινε γυμνό σχεδόν από το σπίτι

ενώ οι ίδιοι μέσα τους ήταν ανέκαθεν γυμνοί από ζωή

Και μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα

σαν μόνοι εκείνοι να έχουν ιστορίες να μοιραστούν

Ήταν τότε που εμείς θέλαμε να καθόμαστε

με όσους δε μας ήθελαν

και τώρα κάθονται μόνο με σένα

ποιος ξέρει γιατί...

Και τους φταίμε που θέλουμε να πηγαίνουμε

στα ίδια μπαρ που παλιότερα βαριόμασταν

Που καπνίζουμε ενώ σιχαινόμασταν το τσιγάρο

που είμαστε πιο ξέγνοιαστοι

αλλά με ένα σωρό σκατά στο κεφάλι

Που δεν κλαιγόμαστε

αλλά καιγόμαστε ζωντανοί

Που δε μας ενοχλεί που κάποιοι πίνουν Campari

μια χαρά ποτό είναι στην τελική

Που φταίμε εκεί που δε φταίμε

που κανείς δε μας διώχνει από τα μπαρ

αλλά βιάζονται να μας πετάξουν από τα σπίτια τους

Που πρώτα ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας

κι ύστερα ψάχνουμε σκιά να μη μας βλέπει

Που είμαστε

ό,τι είμαστε

Για όσο...

Robots (Dan Mangan)

I don't know what you've been told
But I don't get out much these days
Waking young and feeling old
The days are no longer my own
To piss away the waking hours

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding

Tried to be the robot king
And settled for a robot boy
Ring the bells that still can ring
And sing your stupid head off to
The ones who are not listening

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding out

And I've spent half of my life
In the customer service line
Flaws in the design
A sign of the times

And that little voice
In the back of your mind
Just wants you to know
Just hopes that you know

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by you

η βία του βίου - 40 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Υποταγμένοι τόσα χρόνια
στη θηριώδη πλευρά μας

γίναμε τα τέρατα

που μισήσαμε.

Τώρα δεν αντέχουμε τη ζωή-

παρά μόνο μετά θάνατον.

Μια μέρα αφηρημένοι

θα καταβροχθίσουμε τον εαυτό μας.

Και θα επέλθει δικαιοσύνη.

Επιτέλους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ (SUNNY ΜΠΑΛΤΖΗ)

Η ιστορία λέει
για κάποιον ποιητή

που έζησε φτωχός στα αποκαΐδια

Φλέγοταν με υψηλά ιδανικά

και αγάπησε με πάθος τα στολίδια

Ο μύθος λέει

για έναν άνθρωπο δειλό

που έζησε υμνώντας τα σκουπίδια

Σκότωνε τις ιδέες με πυρά,

φόνευε και τιμούσε με επικήδεια

Αφού εγκλημάτησε να πάψει η ομορφιά

άρχισε τη βρομιά να εξερευνάει

Κάποτε βρήκε και ένα θραύσμα φαντεζί

και είπε "Θεέ μου, πόσο όμορφα μου πάει!"

Ήταν η ώρα του να γίνει ο κριτής

ταξιδευτής και μέγας γνώστης των πραγμάτων

Ονειροπόλος, θυμωμένος, ασταθής

Ο καλλιτέχνης των χαμένων αρωμάτων

Ένας γελοίος θεατρίνος δίχως γνώση

Που έβγαινε φωτογραφίες όλο θλίψη

Που για τις πράξεις του δεν ζήτησε συγγνώμη

Ψηλά ανέβηκε κι ας έτρεμε τα ύψη

Αυτό που έζησα και είδα μου αρκεί

Δεν παραθέτω ντοκουμέντα ούτε επιμύθια

Είναι φορές που η ιστορία ψευδορκεί

Και ο μύθος λέει, τώρα, την αλήθεια