Σονέτο 81ο (Pablo Neruda)

Πια είσαι δικιά μου. Γείρε πλάι μου με τ'όνειρο σου.
Δουλειές, αγάπη, πόνος, ώρα να κοιμηθούνε.
Γυρίζ' η νύχτα απάνω στις άφανές της ρόδες
κι είσαι αγνή στο πλευρό μου σαν άμπρα κοιμισμένη.

Καμιά άλλη δε θα κοιμηθεί με τα όνειρά μου, αγάπη.
Θα πλέεις, θα πλέουμε αντάμα μες στα νερά του χρόνου.
Καμιά δε θ' αρμενίσει στον ίσκιο πια μαζί μου,
μόνο εσύ πανταζώντανη, πάντα ήλιος και φεγγάρι.

Πια τα χέρια σου ανοίξαν τις ντελικάτες χούφτες
κι αφήσανε να πέσουν νωθρά, τυχαία σημάδια,
τα δυο μάτια σου κλείσαν σα δυο φτερούγες γκρίζες,

ενώ εγώ πάω με το νερό που σέρνεις και με σέρνει .
νύχτα, κόσμος αέρας τη μοίρα τους τυλίγουν,
και δίχως σου δεν είμαι άλλο πια απ' τ' ονειρό σου.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

Σονέτο 25ο (Pablo Neruda)

Πριν σε γνωρίσω τίποτα δεν ήταν
δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους:
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε:
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.

Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,
τούνελ κατοικημένα απ'το φεγγάρι,
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.

Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,

όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων,
ώσπου η φτώχεια σου κι ώσπου η ομορφιά σου
γέμισαν το φθινόπωρο με δώρα.

μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

somersault (I Got You On Tape)

and i never drank alcohol and i never got high
it was the end of a hundred years that took me by surprise
what i thought to be dangerous, on the verge of a smile
turning out to be nothing more than hiss and overdrive


and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name


i am shy and mysterious when i say my goodbyes
when i part with the ones i’ve come to love throughout my life
when the times are miracelous, when i stop to think twice
when i sleep in the bushes next to where the treasure lies


with a devil in the words that you speak to me
when there’s nothing left and we are at the end
in the heavens you laugh at me secretly
where it echoes over and over again


and there is nothing or noone more powerful
and the light that shines upon you says the same
when i wake up i’m doing a somersault
for the ones who never dared to speak my name

το παιδί (Ηλίας Μαργιόλας)

Το παιδί,
το κουβαδάκι,
το κύμα,
το καλοκαίρι,
η θάλασσα.

Το κουβαδάκι,
το κύμα,
το καλοκαίρι,
η θάλασσα.

Το κύμα,
το καλοκαίρι,
η θάλασσα.

Το καλοκαίρι,
η θάλασσα.

Η θάλασσα.

οι μοιραίοι (Κώστας Βάρναλης)

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ'η παρέα πίναμ' εψες
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!