Αδρανούσε ξαπλωμένος
πάνω στη μόλις ηλικία του
σκεπασμένη
με κάτι ανάρμοστα σκληρό
ανάξιο για την ευαίσθητη ομορφιά του
κι αν ήταν ξύλο απλό
ίσως να το μετέπειθε μιλώντας του η θλίψη
μα ήτανε καπάκι και δε μετανοούσε
λευκό βαμμένο
μα αυτό
αντί να εξημερώσει το άγριο θέλημα του
το εξαγρίωνε χειρότερα
τί κι αν ήτανε ταιριασμένο
με τα ολόασπρα λουλούδια
τίποτα
αυτό το άσπρο επάνω στο λευκό
τα μαύριζε όλα.
Ο πατέρας. Σκυφτός. Απασχολημένος
βάναυσα να πνίγει
μέσα στη γούρνα των δακρύων του
ένα ένα τα αθώα του αναφιλητά
μη και τ'ακούσει το παιδί
και καταλάβει πως δεν κοιμάται.
Αίφνης, ενώ βουβά η συντριβή
στη σειρά με τάξη αποχαιρετούσε
τον αποχωρισμό
μια γροθιά χτυπώντας άγρια το καπάκι
επάνω ακριβώς στα τελευταία χείλη
του ασπασμού
ταρακούνησε το θαύμα ουρλιάζοντας
σήκω
αλλά δεν φάνηκε Λάζαρος κανείς.
