ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ (Μιχάλης Γκανάς)

Επειδή η ζωή μας μοιάζει νά φυραίνει
μέρα τή μέρα, δέ θά πεί πώς η ζωή 
δέν αξίζει τόν κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μήν είναι όπως παλιά,
δέ θά πεί πώς πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως σάν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σέ χαρτιά καί γκρεμούς 
πού δέν κλείνουν, κι εγώ πηδάω 
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δέ θά πεί πώς δέν έχουμε 
μοίρα στόν ήλιο, έχουμε 
τή δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος 
καί πότε πουλί, φέρνεις στό σπίτι μας 
ψωμάκια μικρά τής αποδημίας
κι ελπίζουνε τά παιδιά μας 
σέ καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναί κι ύστερα όχι 
καί δέν παραιτείσαι, ντρέπομαι 
γιά τά ίσως, τά μπορεί τά δικά μου,
μά δέν αλλάζω, όπως δέν αλλάζεις κι εσύ,
άν αλλάζαμε θά 'μαστε πάλι 
δυό άγνωστοι καί θ’ αρχίζαμε 
άπ’ τό άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος καί κρυώνουν 
τά σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 
νά φορτίσει πάλι τά μέλη 
μέ δύναμη κι έλξη καί δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
καί δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο 
γιά καιρό, κάνοντας σχέδια καί παιδιά 
καί καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 
καί Δευτέρες, νόστιμα φαγητά καί καμένα, 

θέλοντας ο καθένας 
νά 'ναι ο άλλος γεφύρι καί δέντρο 
καί πηγή, κατά τίς περιστάσεις 
ή καί όλα μαζί στην ανάγκη,
δέ θά πεί πώς εγώ δεν μπορώ 
νά γίνω κάτι απ’ αυτά ή καί όλα μαζί,
κι άν είναι νά περάσω 
μιά ζωή στή σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
άς είμαι, λέω, σκλάβος τής αγάπης.