Η λύπη του έρωτα (Γιάννης Κοντός)

Σ' ακούω με όλους τους πόρους μου

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα

χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.

Ταριχευμένες κινήσεις:

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο.

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια

μαγική εικόνα -δεν μπορώ

να ξεχωρίσω τον κυνηγό-

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές.

ΝΥΧΤΕΣ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Σε κάποιους άρεσε το Campari

και κάποιοι το έπιναν μόνο για παρέα.

Ήταν τότε που μερικοί κορόιδευαν τις τεχνολογίες

και τώρα πρώτοι στα μπαρ με ένα κινητό στο χέρι

αρέσκονται στην επικαιρότητα

Και δίπλα να ξερογλείφεται ένας γλοιώδης

και ο Μπάμπης να τον βρίζει

λίγο πριν του ρίξει γροθιά

ανάμεσα απ' τα φρύδια

Ήταν τότε που χλεύαζαν το κορίτσι

που έβγαινε γυμνό σχεδόν από το σπίτι

ενώ οι ίδιοι μέσα τους ήταν ανέκαθεν γυμνοί από ζωή

Και μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα

σαν μόνοι εκείνοι να έχουν ιστορίες να μοιραστούν

Ήταν τότε που εμείς θέλαμε να καθόμαστε

με όσους δε μας ήθελαν

και τώρα κάθονται μόνο με σένα

ποιος ξέρει γιατί...

Και τους φταίμε που θέλουμε να πηγαίνουμε

στα ίδια μπαρ που παλιότερα βαριόμασταν

Που καπνίζουμε ενώ σιχαινόμασταν το τσιγάρο

που είμαστε πιο ξέγνοιαστοι

αλλά με ένα σωρό σκατά στο κεφάλι

Που δεν κλαιγόμαστε

αλλά καιγόμαστε ζωντανοί

Που δε μας ενοχλεί που κάποιοι πίνουν Campari

μια χαρά ποτό είναι στην τελική

Που φταίμε εκεί που δε φταίμε

που κανείς δε μας διώχνει από τα μπαρ

αλλά βιάζονται να μας πετάξουν από τα σπίτια τους

Που πρώτα ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας

κι ύστερα ψάχνουμε σκιά να μη μας βλέπει

Που είμαστε

ό,τι είμαστε

Για όσο...

Robots (Dan Mangan)

I don't know what you've been told
But I don't get out much these days
Waking young and feeling old
The days are no longer my own
To piss away the waking hours

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding

Tried to be the robot king
And settled for a robot boy
Ring the bells that still can ring
And sing your stupid head off to
The ones who are not listening

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding out

And I've spent half of my life
In the customer service line
Flaws in the design
A sign of the times

And that little voice
In the back of your mind
Just wants you to know
Just hopes that you know

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by you

η βία του βίου - 40 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Υποταγμένοι τόσα χρόνια
στη θηριώδη πλευρά μας

γίναμε τα τέρατα

που μισήσαμε.

Τώρα δεν αντέχουμε τη ζωή-

παρά μόνο μετά θάνατον.

Μια μέρα αφηρημένοι

θα καταβροχθίσουμε τον εαυτό μας.

Και θα επέλθει δικαιοσύνη.

Επιτέλους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ (SUNNY ΜΠΑΛΤΖΗ)

Η ιστορία λέει
για κάποιον ποιητή

που έζησε φτωχός στα αποκαΐδια

Φλέγοταν με υψηλά ιδανικά

και αγάπησε με πάθος τα στολίδια

Ο μύθος λέει

για έναν άνθρωπο δειλό

που έζησε υμνώντας τα σκουπίδια

Σκότωνε τις ιδέες με πυρά,

φόνευε και τιμούσε με επικήδεια

Αφού εγκλημάτησε να πάψει η ομορφιά

άρχισε τη βρομιά να εξερευνάει

Κάποτε βρήκε και ένα θραύσμα φαντεζί

και είπε "Θεέ μου, πόσο όμορφα μου πάει!"

Ήταν η ώρα του να γίνει ο κριτής

ταξιδευτής και μέγας γνώστης των πραγμάτων

Ονειροπόλος, θυμωμένος, ασταθής

Ο καλλιτέχνης των χαμένων αρωμάτων

Ένας γελοίος θεατρίνος δίχως γνώση

Που έβγαινε φωτογραφίες όλο θλίψη

Που για τις πράξεις του δεν ζήτησε συγγνώμη

Ψηλά ανέβηκε κι ας έτρεμε τα ύψη

Αυτό που έζησα και είδα μου αρκεί

Δεν παραθέτω ντοκουμέντα ούτε επιμύθια

Είναι φορές που η ιστορία ψευδορκεί

Και ο μύθος λέει, τώρα, την αλήθεια

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ (Μιχάλης Γκανάς)

Επειδή η ζωή μας μοιάζει νά φυραίνει
μέρα τή μέρα, δέ θά πεί πώς η ζωή 
δέν αξίζει τόν κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μήν είναι όπως παλιά,
δέ θά πεί πώς πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως σάν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σέ χαρτιά καί γκρεμούς 
πού δέν κλείνουν, κι εγώ πηδάω 
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δέ θά πεί πώς δέν έχουμε 
μοίρα στόν ήλιο, έχουμε 
τή δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος 
καί πότε πουλί, φέρνεις στό σπίτι μας 
ψωμάκια μικρά τής αποδημίας
κι ελπίζουνε τά παιδιά μας 
σέ καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναί κι ύστερα όχι 
καί δέν παραιτείσαι, ντρέπομαι 
γιά τά ίσως, τά μπορεί τά δικά μου,
μά δέν αλλάζω, όπως δέν αλλάζεις κι εσύ,
άν αλλάζαμε θά 'μαστε πάλι 
δυό άγνωστοι καί θ’ αρχίζαμε 
άπ’ τό άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος καί κρυώνουν 
τά σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 
νά φορτίσει πάλι τά μέλη 
μέ δύναμη κι έλξη καί δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
καί δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο 
γιά καιρό, κάνοντας σχέδια καί παιδιά 
καί καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 
καί Δευτέρες, νόστιμα φαγητά καί καμένα, 

θέλοντας ο καθένας 
νά 'ναι ο άλλος γεφύρι καί δέντρο 
καί πηγή, κατά τίς περιστάσεις 
ή καί όλα μαζί στην ανάγκη,
δέ θά πεί πώς εγώ δεν μπορώ 
νά γίνω κάτι απ’ αυτά ή καί όλα μαζί,
κι άν είναι νά περάσω 
μιά ζωή στή σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
άς είμαι, λέω, σκλάβος τής αγάπης.

μικρά ονόματα - σελ. 38α (Γιώργος Πρεβεδουράκης)

δηλαδή, έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

με προαισθήματα, νύξεις της παρουσίας σου,

υπαινιγμούς, γούστα λεπτά και στοιχήματα

μέσα στα ερτζιανά της Κυριακής;

έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

χωρίς    εσένα;

ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

Δε φτάνει η μέρα να σε συμμορφώσει

Δεν περισσεύει νύχτα

Εμείς μόνο περισσεύουμε

στο άγγιγμα, στη μοιρασιά

Εμείς μόνο περισσεύουμε

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

Η πόλη δεν κατακερματίζεται

Βαδίζουμε πάνω σε σάρρες

Ανάσες σε προσφορά

Εσύ και εγώ σε διαφορά

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

όπως εκείνα που τους χτύπησαν στο κεφάλι

μα βρήκαν κράνος

Όπως εκείνα που σε πέτυχαν στο κεφάλι

μα ήταν άλλη μια νύχτα

Εφημερεύοντες εφιάλτες!

Δε χάθηκε το σήμερα

Διαβάζεται πάνω σε αρμούς, πλακάκια, πέτρες

Φωτίζεται στα πρόσωπα των διεκδικητών

Απόψε νίκησαν οι ηττημένοι!

Μην το ξεχνάς!