ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΜΑΘΩ... - σελ. 29 (γιώργος δομιανός)

κάθε νύχτα
βυθίζω
το πρόσωπο μου

στο μαξιλάρι

και σου ψιθυρίζω

κάθε νύχτα

                ελπίζω

να βυθίζεις

το πρόσωπο σου

στο μαξιλάρι

και να μ' ακούς

ΠΡΟΣΩΠΟ ΒΟΥΒΟ (Αργύρης Χιόνης)

Στήν άκρη τών χειλιών σου
κρέμεται τό φώς·
στά βάθη τών ματιών σου
κατοικεί
η μουσική τού λόγου.
Άν μέ κοιτάξεις
θά 'ναι σάν νά μού μιλάς·
άν μέ φιλήσεις
θά 'ναι σάν νά μέ φωτίζεις.

Bring Me the Disco King (David Bowie)

You promised me the ending would be clear

You'd let me know when the time was now

Don't let me know when you're opening the door

Stab me in the dark, let me disappear

Memories that flutter like bats out of Hell

Stab you from the city spires

Life wasn't worth the balance

Or the crumpled paper it was written on

Don't let me know we're invisible

Don't let me know we're invisible

Hot cash days that you trailed around

Cold, cold nights under chrome and glass

Led me down a river of perfumed limbs

Sent me to the streets with the good time girl

Don't let me know we're invisible

Don't let me know we're invisible

We could dance, dance, dance through the fire

Dance, dance, dance through the fire

Feed me no lies

I don't know about you, I don't know about you

Breathe through the years

I don't know about you, I don't know about you

Bring me the Disco King

I don't know about you, I don't know about you

Dead or alive

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

Spin-offs with those who slept like corpses

Damp morning rays in the stiff bad clubs

Killing time in the '70s

Smelling of love through the moist winds

Don't let me know when you're opening the door

Close me in the dark, let me disappear

Soon there'll be nothing left of me

Nothing left to release

Dance, dance, dance through the fire

Dance, dance, dance through the fire

Feed me no lies

I don't know about you, I don't know about you

Breathe through the years

I don't know about you, I don't know about you

Bring me the Disco King

I don't know about you, I don't know about you

Dead or alive

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

Bring me the Disco King, bring me the Disco King

ΜΑΚΡΙΑ (Χρίστος Λάσκαρης)

Καί έτσι βρέθηκα σ' αυτή τήν πόλη:
μακριά απ' ό,τι αγάπησα,
μακριά απ' ό,τι γύρεψα,
μακριά -
σέ πολυκατοικίες μέσα.
Η μέρα είναι δύσκολη εδώ,
κι η νύχτα πάντα μιά ποινή
καθώς στο μαξιλάρι σου θυμάσαι.
Όσο γιά τήν αυγή
ανύπαρκτη.

Αδιάβροχα (Θάνος Ανεστόπουλος)

Εξαρτιέται

από το νερό.

Και είναι βροχή

ή

δάκρυα

οι εξαρτήσεις του.

Ένας ατέλειωτος

-η ζωή του-

Κατακλυσμός.

Με τα ποιήματα του

τρομαγμένα.

Μα δίχως να το γνωρίζει

αδιάβροχα

no help for that (Charles Bukowski)

there is a place in the heart that
will never be filled

a space

and even during the
best moments
and
the greatest
times

we will know it

we will know it
more than
ever

there is a place in the heart that
will never be filled

and

we will wait
and
wait

in that

space.

ΓΕΝΕΣΗ (Αργύρης Χιόνης)

Εν αρχή ήν τό σκότος.

Ύστερα ήρθες εσύ

καί φύτεψες κατάστηθα στή νύχτα

μιάν αχτίδα.

Καί εγένετο φώς,

ημέρα πρώτη.

Ήτανε τότε πού γεννήθηκε

η όρασή μου

καί γνώρισα τά χέρια σου

καί χάρηκα

γιατί ταιριάζανε

τά δάχτυλά σου στά πλευρά μου.

ΚΡΥΟ (γιώργος δομιανός)

αχ τόσος κόσμος ομιλιτικός

και ήσουν μόνος

μόνος

γαμημένα μόνος

και οι στιγμές

που σκεφτόμασταν

ο ένας

τον άλλον

ούτε το ίδιο χρώμα είχαν

ούτε τα ίδια γραμμάρια

μια επιστολή

που ξεκινά συγκροτημένα

και καταλήγει

σε γράμματα/μουντζούρες

ένα κουτί κόκαλα

πασαλειμμένα με μοναξιά

είμαστε

εμείς

πατέρα.

Το ξύλινο παλτό - 4 (Κατερίνα Γώγου)

Καμιά φορά τύχαινε - τώρα πάνε κι αυτά

έβλεπα καί κάνα όνειρο - πώς ερχόσουνα λέει

τήν κοπάναγες απ' τή μάντρα

κι έλεγες άντε ρέ Κατερίνα άντε καί μάς ρημάξανε

ό,τι έγινε έγινε σήκωσε τό κεφάλι

ύστερα μπερδευόσουνα μέ τόν πατέρα μου

μετά μπερδευόντουσαν κάτι άγρια χόρτα

καί μιά μπουλντόζα πού 'ριχνε τά παράνομα

κοίτα νά δείς...

καί τ' όνειρο είχε κι αυτό κακό τέλος

σκέψου τώρα στή ζωή πάς λάκισες καί σύ

κι έκατσα κι είδα όλες τίς ελληνικές ταινίες

πού παίζουνε τήν Κυριακή

καί μένα ρημαγμένη αλλά ζόρικη

νά πέφτω μ' ακρίβεια στίς ρόδες τού φορτηγού

πάλι καί πάλι καί πάλι καί πάλι.

μια σπηλιά να χωράω - σελ. 12 (Χαρά Αηδόνη)

θεέ
κοιμήσου, ξεκουράσου
και μην ξαναξυπνήσεις

έχω ανάγκη να πιστέψω

σε κάτι άλλο

η βία του βίου - 68 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Αντέχω.
Γενικά έχω αντοχές.
Εξασκήθηκα.

Κουβάλησα βουνά που άλλοι τα θεωρούσαν

    πετρούλες.

Μετέφερα χαλίκια που πλάκωναν τη ζωή σαν

    κοτρόνες.

Πήγα εκεί που άλλοι δεν πήγαιναν.

Αντί γι' αυτούς πήγα.

Άντεξα να περιμένω.

Και κυρίως άντεξα

να μην περιμένω.

Τίποτα.

Αβίωτη η βία του βίου.

No Pressure Over Cappuccino (Alanis Morissette)

And you're like a 90's Jesus

And you revel in your psychosis

How dare you?

And you sample concepts like hors d'oeuvres

And you eat their questions for dessert

Is it just me or is it hot in here?

And you're like a 90's Kennedy

And you're really a million years old

You can't fool me

They'll throw opinions like rocks in riots

And they'll stumble around like hypocrites

Is it just me or is it dark in here?

Well, you may never be or have a husband

You may never have or hold a child

You will learn to lose everything

We are temporary arrangements

And you're like a 90's Noah

And they laughed at you as you packed all of your things

And they wonder why you're frustrated

And they wonder why you're so angry

And is it just me or are you fed up?

And may god bless you in your travels

In your conquests and queries

Ενηλικίωση (Θάνος Ανεστόπουλος)

Απουσία φωνής

τις σιωπές ξεχωρίζω

τις χορδές προστατεύω

τις γδαρμένες μου λέξεις

σε αεράκι ανεμίζω στην ηχώ τους λυγίζω

ψιθυρίζουν στο αυτί

οι χαμένες μου λέξεις

απουσία φωνής

αλλαγή εποχής

όνειρα στη φορμόλη

η ασπρόμαυρη πόλη

ανασαίνει με δόσεις

οι μονότονες μέρες

στη ψυχή μου τρυπώνουν

οι χαμένες μου λέξεις

ψιθυρίζουν στο αυτί

αλλαγή εποχής

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ (Χρίστος Λάσκαρης)

Τραγούδι δέ βγαίνει.
Χαϊδεύεις τά πλήκτρα κι αναδύεται
μιά παγερή σιωπή,
κάτι σάν άδειο.

Αναρωτιέσαι τί απέγινε

τόση μουσική·

πού πνίγηκε τόσος έρωτας.

ΕΝΑ ΔΕΛΤΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ (γιώργος δομιανός)

πως θα 'θελα
να ξέρναγες φωνήεντα

στο στόμα μου

ενώ

θα σε περιτριγύριζα

με όλα μου

τα μέλη

σε αμόκ

Το οπτικό νεύρο (Γιάννης Κοντός)

Επειδή τα μάτια βλέπουν τη μουσική

και ακούνε το τοπίο να βουλιάζει στον ήλιο.

Με άλλα λόγια

επειδή είμαι γυάλινος

και φαίνεσαι μέσα μου κάμπια

που ετοιμάζεται να γίνει ψυχή και να φύγει.

Ακόμη γιατί δεν ξέρω καμιά προσευχή

για να τα εμποδίσω όλα αυτά

και ο έξω κόσμος είναι μια υγρασία

που σου τρώει τα κόκαλα.

Γι' αυτό δεν βλέπω τίποτα.

Μόνο ξεδιπλώνω τον ουρανό

και φεύγω

συνέχεια φεύγω.

μια σπηλιά να χωράω - σελ. 14 (Χαρά Αηδόνη)

αν ερωτευόμουν
το βουνό
ίσως τολμούσα
να χαθώ στο δάσος της νύχτας

με τα χέρια λυτά

και τα μάτια νυκτόβια

χωρίς δεύτερες σκέψεις να ψάξω

σαν αρπακτικό

το δέος

κι όχι σαν υπαλληλάκος της καθημερινότητας

ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ (Χρίστος Λάσκαρης)

Ψάχνω να βρώ

μιά καινούργια λέξη

λέξη πού νά μπορεί

τή μοναξιά τής πόλης νά χωρέσει

τή θλίψη τών λεωφόρων της

τό χάραμα.

η βία του βίου - 87 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Αγαπητό σύννεφο,
θα σε παρακαλούσα μην ξανάρθεις

πάνω από το σπίτι μου.

Αρκετές βροχές σου άντεξα,

αρκετό ήλιο μού στέρησες.

Μετακόμισα εξαιτίας σου πολλάκις.

Άλλαξα σπίτια, πόλεις, χώρες, εαυτούς.

Κατέφυγα στη θάλασσα

αλλά κι εκεί συνομώτησες

και έγινες καταιγίδα μου.

Επειδή δεν πνίγηκα

δεν σημαίνει πως έζησα κιόλας.

Σεβάσου το ελάχιστο που πια έχω.

Δικαιούμαι μια μέρα ανέφελης λευκότητας

αν και ξέρω πως συνταγματικά

δεν προβλέπεται, για κανέναν.

ΤΟ ΜΠΛΕ ΠΟΥ ΣΕ ΤΥΛΙΓΕΙ (Μιχάλης Γκανάς)

Το μπλέ που σε τυλίγει
είναι η στάχτη
του καμένου χρόνου.

Φυσάει ένας αέρας,
φέρνει φωτογραφίες και τετράδια.
Από τα κάτω χρόνια.

Εδώ γελάς, εδώ σωπαίνεις,
εδώ σας πήρανε με φλας
φοράς το μαύρο φωτοστέφανο.

Το μπλε που σε τυλίγει
είναι το φώς
που εκτοπίζει ο θάνατος.

Κανένας δεν το βλέπει.
Κι όμως υπάρχει
και πληθαίνει.

My Friend Of Misery (Metallica)

You just stood there screaming
Fearing no one was listening to you
They say the empty can rattles the most
The sound of your own voice must soothe you
Hearing only what you want to hear
And knowing only what you've heard
You, you're smothered in tragedy
And you're out to save the world

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery

You still stood there screaming
No one caring about these words you tell
My friend before your voice is gone
One man's fun is another's hell
These times are sent to try men's souls
But something's wrong with all you see
You, you'll take it on all yourself
Remember, misery loves company

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery, my friend of misery

Misery

You insist that the weight of the world
Should be on your shoulders
Misery 

There's much more to life than what you see
My friend of misery

You just stood there screaming, oh
My friend of misery, yeah, yeah, oh

Η λύπη του έρωτα (Γιάννης Κοντός)

Σ' ακούω με όλους τους πόρους μου

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα

χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.

Ταριχευμένες κινήσεις:

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο.

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια

μαγική εικόνα -δεν μπορώ

να ξεχωρίσω τον κυνηγό-

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές.

ΝΥΧΤΕΣ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Σε κάποιους άρεσε το Campari

και κάποιοι το έπιναν μόνο για παρέα.

Ήταν τότε που μερικοί κορόιδευαν τις τεχνολογίες

και τώρα πρώτοι στα μπαρ με ένα κινητό στο χέρι

αρέσκονται στην επικαιρότητα

Και δίπλα να ξερογλείφεται ένας γλοιώδης

και ο Μπάμπης να τον βρίζει

λίγο πριν του ρίξει γροθιά

ανάμεσα απ' τα φρύδια

Ήταν τότε που χλεύαζαν το κορίτσι

που έβγαινε γυμνό σχεδόν από το σπίτι

ενώ οι ίδιοι μέσα τους ήταν ανέκαθεν γυμνοί από ζωή

Και μιλούν, μιλούν ακατάπαυστα

σαν μόνοι εκείνοι να έχουν ιστορίες να μοιραστούν

Ήταν τότε που εμείς θέλαμε να καθόμαστε

με όσους δε μας ήθελαν

και τώρα κάθονται μόνο με σένα

ποιος ξέρει γιατί...

Και τους φταίμε που θέλουμε να πηγαίνουμε

στα ίδια μπαρ που παλιότερα βαριόμασταν

Που καπνίζουμε ενώ σιχαινόμασταν το τσιγάρο

που είμαστε πιο ξέγνοιαστοι

αλλά με ένα σωρό σκατά στο κεφάλι

Που δεν κλαιγόμαστε

αλλά καιγόμαστε ζωντανοί

Που δε μας ενοχλεί που κάποιοι πίνουν Campari

μια χαρά ποτό είναι στην τελική

Που φταίμε εκεί που δε φταίμε

που κανείς δε μας διώχνει από τα μπαρ

αλλά βιάζονται να μας πετάξουν από τα σπίτια τους

Που πρώτα ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας

κι ύστερα ψάχνουμε σκιά να μη μας βλέπει

Που είμαστε

ό,τι είμαστε

Για όσο...

Robots (Dan Mangan)

I don't know what you've been told
But I don't get out much these days
Waking young and feeling old
The days are no longer my own
To piss away the waking hours

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding

Tried to be the robot king
And settled for a robot boy
Ring the bells that still can ring
And sing your stupid head off to
The ones who are not listening

But don't, don't, don't
Don't let them go
Don't, don't, don't, don't
Don't let them go to waste
The fire in my eye
Is fleeting now
Your robot heart is bleeding out

And I've spent half of my life
In the customer service line
Flaws in the design
A sign of the times

And that little voice
In the back of your mind
Just wants you to know
Just hopes that you know

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by

Robots need love too
They want to be loved by you
They want to be loved by you
They want to be loved by you

η βία του βίου - 40 (ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ)

Υποταγμένοι τόσα χρόνια
στη θηριώδη πλευρά μας

γίναμε τα τέρατα

που μισήσαμε.

Τώρα δεν αντέχουμε τη ζωή-

παρά μόνο μετά θάνατον.

Μια μέρα αφηρημένοι

θα καταβροχθίσουμε τον εαυτό μας.

Και θα επέλθει δικαιοσύνη.

Επιτέλους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ (SUNNY ΜΠΑΛΤΖΗ)

Η ιστορία λέει
για κάποιον ποιητή

που έζησε φτωχός στα αποκαΐδια

Φλέγοταν με υψηλά ιδανικά

και αγάπησε με πάθος τα στολίδια

Ο μύθος λέει

για έναν άνθρωπο δειλό

που έζησε υμνώντας τα σκουπίδια

Σκότωνε τις ιδέες με πυρά,

φόνευε και τιμούσε με επικήδεια

Αφού εγκλημάτησε να πάψει η ομορφιά

άρχισε τη βρομιά να εξερευνάει

Κάποτε βρήκε και ένα θραύσμα φαντεζί

και είπε "Θεέ μου, πόσο όμορφα μου πάει!"

Ήταν η ώρα του να γίνει ο κριτής

ταξιδευτής και μέγας γνώστης των πραγμάτων

Ονειροπόλος, θυμωμένος, ασταθής

Ο καλλιτέχνης των χαμένων αρωμάτων

Ένας γελοίος θεατρίνος δίχως γνώση

Που έβγαινε φωτογραφίες όλο θλίψη

Που για τις πράξεις του δεν ζήτησε συγγνώμη

Ψηλά ανέβηκε κι ας έτρεμε τα ύψη

Αυτό που έζησα και είδα μου αρκεί

Δεν παραθέτω ντοκουμέντα ούτε επιμύθια

Είναι φορές που η ιστορία ψευδορκεί

Και ο μύθος λέει, τώρα, την αλήθεια

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ (Μιχάλης Γκανάς)

Επειδή η ζωή μας μοιάζει νά φυραίνει
μέρα τή μέρα, δέ θά πεί πώς η ζωή 
δέν αξίζει τόν κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μήν είναι όπως παλιά,
δέ θά πεί πώς πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως σάν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σέ χαρτιά καί γκρεμούς 
πού δέν κλείνουν, κι εγώ πηδάω 
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δέ θά πεί πώς δέν έχουμε 
μοίρα στόν ήλιο, έχουμε 
τή δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος 
καί πότε πουλί, φέρνεις στό σπίτι μας 
ψωμάκια μικρά τής αποδημίας
κι ελπίζουνε τά παιδιά μας 
σέ καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναί κι ύστερα όχι 
καί δέν παραιτείσαι, ντρέπομαι 
γιά τά ίσως, τά μπορεί τά δικά μου,
μά δέν αλλάζω, όπως δέν αλλάζεις κι εσύ,
άν αλλάζαμε θά 'μαστε πάλι 
δυό άγνωστοι καί θ’ αρχίζαμε 
άπ’ τό άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος καί κρυώνουν 
τά σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 
νά φορτίσει πάλι τά μέλη 
μέ δύναμη κι έλξη καί δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
καί δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο 
γιά καιρό, κάνοντας σχέδια καί παιδιά 
καί καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 
καί Δευτέρες, νόστιμα φαγητά καί καμένα, 

θέλοντας ο καθένας 
νά 'ναι ο άλλος γεφύρι καί δέντρο 
καί πηγή, κατά τίς περιστάσεις 
ή καί όλα μαζί στην ανάγκη,
δέ θά πεί πώς εγώ δεν μπορώ 
νά γίνω κάτι απ’ αυτά ή καί όλα μαζί,
κι άν είναι νά περάσω 
μιά ζωή στή σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
άς είμαι, λέω, σκλάβος τής αγάπης.

μικρά ονόματα - σελ. 38α (Γιώργος Πρεβεδουράκης)

δηλαδή, έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

με προαισθήματα, νύξεις της παρουσίας σου,

υπαινιγμούς, γούστα λεπτά και στοιχήματα

μέσα στα ερτζιανά της Κυριακής;

έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

χωρίς    εσένα;

ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΗ)

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

Δε φτάνει η μέρα να σε συμμορφώσει

Δεν περισσεύει νύχτα

Εμείς μόνο περισσεύουμε

στο άγγιγμα, στη μοιρασιά

Εμείς μόνο περισσεύουμε

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

Η πόλη δεν κατακερματίζεται

Βαδίζουμε πάνω σε σάρρες

Ανάσες σε προσφορά

Εσύ και εγώ σε διαφορά

Αρμοί, πλακάκια, πέτρες

όπως εκείνα που τους χτύπησαν στο κεφάλι

μα βρήκαν κράνος

Όπως εκείνα που σε πέτυχαν στο κεφάλι

μα ήταν άλλη μια νύχτα

Εφημερεύοντες εφιάλτες!

Δε χάθηκε το σήμερα

Διαβάζεται πάνω σε αρμούς, πλακάκια, πέτρες

Φωτίζεται στα πρόσωπα των διεκδικητών

Απόψε νίκησαν οι ηττημένοι!

Μην το ξεχνάς!